Prolog

Po­tem, przez następne miesiące wy­dawało mi się, że żyję za karę. Niena­widziłam po­ranków.
Przy­pomi­nały mi, że noc ma swój ko­niec i trze­ba zno­wu radzić so­bie z myślami. 

J.L. Wiśniewski

http://www.youtube.com/watch?v=-pJItaze26Q
Podobno to początki są zawsze najtrudniejsze. Pierwsze kroki, pierwsze słowa, pierwszy dzień w szkole, czy pierwsza do napisania strona w książce. A co z zakończeniami? Jak wszystko zakończyć, żeby nie popełnić żadnego błędu i spełnić oczekiwania reszty? Jak zmontować szczęśliwe zakończenie nikogo sobą nie rozczarowując? Bo przecież tak na prawdę, ludzi nie tyle obchodzą nasze sukcesy, co porażki. Oni lubią, kiedy się potykamy i tracimy kontrolę. Wszystkie zasługi mijają, ale błędy, niedoskonałości, wirują przy nas przez długi czas i decydują o tym, w jaki sposób inni będą nas postrzegać.
Krążą plotki, że rodzimy się odważnymi. Na początku śmiało próbujemy nowych rzeczy i dopiero kolejne poparzenia wpływają na to, jaką pozycję obejmiemy w przyszłości.
Widocznie w dzieciństwie musiałam się nieźle poparzyć, że podchodzę do wszystkiego z takim lękiem. Strachem przed tym, że nie zostanę zaakceptowana, że inni będą mnie traktowali tak, jak ja sama siebie traktuję.
Może po prostu jestem ewenementem i zwyczajnie urodziłam się tchórzem?
W każdym razie, teraźniejsza sytuacja zdecydowanie mi odpowiada. Lubię być niewidzialna. Lubię nie czuć na sobie presji społeczeństwa i nie mieszać się w chore, młodzieżowe konspiracje jakie powstają w liceum.
Bo przecież nie rozczarujesz sobą osób, którym na tobie nie zależy.
W moim przypadku, zaczęło się ładnie i pięknie, a dopiero potem zrobiło się pod górkę.
Dwutysięczny rok. Rok, w którym przeprowadziłam się z mamą do nowego miasta.
Kiedy twój ojciec mówi "zbieg okoliczności", a matka "zdrada", lądujesz właśnie w takim miejscu. Lądujesz w kompletnie nietolerancyjnym, małym miasteczku w New Jersey.