Właśnie przypomniałam sobie jak ważne dla mnie było pisanie. Minęło sporo czasu, a ja do tego wracam i pragnę się w tym udoskonalać. Nie piszę już o One Direction. Ale myślę, że nowe opowiadanie jest lepsze i ciekawsze.
Kochany czytelniku, jeżeli jakimś przypadkiem znalazłeś się na tym blogu to chcę tylko Cię zaprosić do zajrzenia w link na dole.
Nowe opowiadanie. Nowy pseudonim. Nowy początek.
Nowa ja.
http://desireslenkan.blogspot.com/
Buziaki, Lenka.
niedziela, 2 listopada 2014
niedziela, 27 stycznia 2013
Nowe opowiadanie
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
Wracam z mnóstwem pozytywnej energii, weny i zapału do pisania.
Tak więc, chcę Was oficjalnie poinformować o moim nowym opowiadaniu. Proszę o komentarze. Mam nadzieję, że nie zawiodę.
http://the-unique-skills-ameliaxx.blogspot.com/
Pozdrawiam Was serdecznie, Ameliaxx
Wracam z mnóstwem pozytywnej energii, weny i zapału do pisania.
Tak więc, chcę Was oficjalnie poinformować o moim nowym opowiadaniu. Proszę o komentarze. Mam nadzieję, że nie zawiodę.
http://the-unique-skills-ameliaxx.blogspot.com/
Pozdrawiam Was serdecznie, Ameliaxx
piątek, 11 stycznia 2013
Epilog
http://www.youtube.com/watch?v=pQqpM5mzYgg
Słońce topiło się w krystalicznej wodzie, a promienie kąpały się w soczystym błękicie nieba. Zboże muskane przez delikatny, chłodny wiatr kłaniało się ognistej kuli roztapiającej powoli wokół siebie kolory pomarańczu i czerwieni. W oddali rozciągały się płachty złocistych pól.
Odwróciłam wzrok, zacisnęłam pięści powstrzymując kolejną falę łez. Zatrzęsłam się lekko obejmując rękoma.
- Poczekam na ciebie w samochodzie - brunet uśmiechnął się delikatnie, podając mi zmiętoszoną paczkę chusteczek.
Pokiwałam głową.
Prowadziłam wzrokiem po literach wyrytych w szarym nagrobku. Mijała trzecia rocznica jego śmierci. Przy szarym kamieniu postawiłam mały, czerwony znicz i położyłam kilka luźno związanych róż.
Odszedł siódmego stycznia.
Chłopak po pobiciu, dostał krwotoku wewnętrznego i kiedy trafił do szpitala, było już za późno. Po jego śmierci, odbyła się rozprawa w sądzie, podczas której byłam świadkiem oskarżenia. Peter dostał dożywotni wyrok, a Harry wyjechał do Alabamy. Wiele razy do mnie pisał, ale nigdy nie miałam odwagi żeby odpowiedzieć.
- Tęsknię za tobą - zatrzymałam opuszki palców na chropowatej płycie.
Na trawę łagodnie opadło kilka moich łez. Wytarłam mokre policzki.
Zeszłam na dół oglądając ludzi klęczących przy grobach ich bliskich. Nie było ich wielu mimo, że cmentarz był naprawdę ogromny. Dookoła panował melancholijny nastrój.
Zamknęłam cicho furtkę.
Weszłam do auta.
- Kto dzwonił? - zapytałam widząc, jak chłopak chowa telefon do kieszeni kurtki.
- Courtney pytała, czy możemy przyjść zaopiekować się Lily, bo chciała wieczorem wyjść z Shanem do kina.
- I co?
- Powiedziałem, że jeśli kupi nam dużą paczkę popcornu i zostawi jakiś film, to stoi - zaśmiał się, po czym włączył radio.
Spojrzałam się w stronę cmentarza.
- Byłby szczęśliwy wiedząc, że ułożyłaś sobie życie - złapał moją dłoń głaszcząc jej delikatną skórę.
- Wiem - uśmiechnęłam się całując bruneta w policzek.
Kiedy skończyłam szkołę, dostałam wiele propozycji uczelni. Wybrałam uniwersytet sztuk pięknych imienia Georga Washingtona w Essex. Tam spotkałam Liama. Był na trzecim roku i bynajmniej nie miał mi za złe, że nie poszliśmy na umówioną wcześniej kawę - co z resztą szybko nadrobiliśmy.
Wszystko powoli zaczęło wracać do normy.
Poprosiłam mamę, żeby wróciła do domu. Poznała pastora Evana, z którym jest od ponad dwóch lat. Dopóki mieszkam w akademiku, mają cały dom dla siebie. Courtney urodziła zdrową dziewczynkę - Lily, która stała się oczkiem w głowach Courtney i jej rodziców. Z początku byli na nią źli, ale kiedy tylko Coutny poruszyła temat adopcji, stwierdzili, że będą pomagali jej w wychowywaniu córki. Liam poznał ją z Shanem, z którym umawia się od niedawna. Mówi, że się w nim zakochała.
Po śmierci Caspra czułam pustkę, samotność. Czas zacierał wspomnienia, ale uczucia pozostawały takie same. Tak naprawdę nigdy nie przestanę kochać. Prawdziwa miłość może schować się gdziekolwiek, w najmniejszym zakamarku, ale nigdy nie pozwoli o sobie zapomnieć. Wie, jak przeżyć.
Jestem w związku z Liamem od siedmiu miesięcy. Zrozumiałam, że nie mamy zbyt wiele czasu by być szczęśliwymi. Trzeba żyć, kochać i korzystać z chwili. Dni przemijają szybko, a życie jest krótkie i to od nas zależy, jak je przeżyjemy.
Może gdyby nie śmierć Caspra, nie zrozumiałabym tego? Może gdyby Harry mnie nie zostawił, wszystko wyglądałoby teraz inaczej?
Tych wydarzeń nie przypisuję przypadkowi.
Nie wierzę w przypadki.
_________________________________________________________
Wiecie, aż łezka mi się w oku zakręciła myśląc o tym, że już czas pożegnać Sydney :) Włożyłam w to opowiadanie wiele serca i nie do końca podoba mi się to, jak je zakańczam, ale wiem, że nie potrafiłabym ciągnąć go ani rozdziału dłużej. Przez dużo przykrych spraw osobistych nie mam już nawet siły, żeby dalej pisać. Potrzebuję chwili odpoczynku. Muszę zaczerpnąć powietrza.
Dziewczyny!
Chcę Wam serdecznie (może po raz tysięczny - to nieważne) podziękować, za to że przy mnie cały czas byłyście. Wspierałyście, motywowałyście. Wiecie, to niezwykle dla mnie cenne, ważne i pomocne. KOCHAM WAS I DZIĘKUJĘ ZA TO, ŻE POZWALACIE MI REALIZOWAĆ SIĘ W PISANIU!
Nie żegnam się z Wami, ponieważ mam już napisane pierwsze rozdziały kolejnego opowiadania, które pojawi się za kilka dni. Poinformuję Was na tym blogu o wszystkim <33.
gg: 33348455
Dziękuję, że przy mnie byłyście, kocham Was Ameliaxoxo
Jesteście niezastąpione!!!
piątek, 4 stycznia 2013
20. Twój egoizm nas zniszczył.
http://www.youtube.com/watch?v=USnNqt-QfWo
- Jak się czujesz? - zapytał Casper delikatnie muskając palcami moje ramię.
- Zupełnie tak samo jak wczoraj, przedwczoraj i przez ostatnie miesiące. Jestem szczęśliwa, a jednocześnie pełna obaw - wysiliłam się na łagodny uśmiech.
Chłopak podszedł do dużego okna, przez które wpadało księżycowe światło. Chowając ręce w kieszeni, obserwował pełnię.
Usiadłam na łóżku podkurczając kolana pod brodę.
- Myślisz, że wróci? - zapytałam oczekując jego reakcji.
Krążył po pokoju ze szklanką whisky w dłoni. Mocno zaciskał palce na szkle wdychając woń alkoholu.
- Wróci - odparł bez zawahania marszcząc gęste brwi.
- Skąd ta pewność?
- Kocha ciebie - spojrzał na mnie przeszywającym wzrokiem tak, że moje ciało obeszła fala ciepłych dreszczy. - Kiedy mocno kochasz, choćbyś nie wiem jak bardzo chciał, nie potrafisz odejść...
- Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła - szepnęłam, po czym przykryłam oczy zasłoną rzęs.
- Wiesz, że wkrótce będziesz musiała zdecydować się na któregoś z nas?
Pokiwałam głową starając się zignorować chłód bijący od jego głosu.
- Pójdę się położyć - powiedział, po czym zaczął rozpinać guziki koszuli. Spod białego materiału zaczęła wydostawać się wyrzeźbiona sylwetka.
- Możesz spać w mojej sypialni - szepnęłam.
- Nie mogę - mruknął. - Chociaż nie wiesz, jak bardzo bym tego chciał... - przygryzł wargę.
Podeszłam do niego. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej.
- Co teraz zrobimy? - zapytałam zatroskanym głosem.
- Zabiję Petera, a ty odzyskasz Harrego - powiedział zadzierając głowę do góry.
Jego twarz oświetlał klin światła księżycowego.
- Wiesz, że nie możesz tego zrobić, pójdziesz to więzienia.
Wzruszył ramionami.
- Nic nie rozumiesz... - szepnął zaciskając dłonie w pięści. Knykcie jego dłoni zbielały. - Sydney, świadomość, że nie mogę być z tobą, że on żyje... To mnie wykańcza. Teraz jestem w piekle, rozumiesz? I nic gorszego już nie może mi się przytrafić - wypowiedział na jednym wydechu.
- Czyli chcesz mnie zostawić? Chcesz stchórzyć?! Nie pozwolę, żeby ktokolwiek mi ciebie zabrał!
Ujął swoimi dłońmi moją twarz.
- Nigdy cię nie zostawię. Tak po prostu będzie lepiej. Dla ciebie.
- Nie chcę, żeby było lepiej. Nie będzie lepiej. Już nigdy nie będzie lepiej. Pomogę ci, możemy stąd uciec - mówiłam poddając się panice.
- Przestań, słyszysz!? - złapał moje szczupłe nadgarstki, po czym popchnął mnie na ścianę zaciskając dłonie mocniej. - Czas to zakończyć.
- Musisz stąd wyjechać. Proszę, posłuchaj mnie chociaż raz...
Puścił mnie gwałtownie.
Przeklął siarczyście, po czym kolejny raz złapał za szyjkę butelki przytykając gwint do warg.
Zrzucił z ramion koszulę i podszedł do mnie.
- Problem w tym, że ja nic nie muszę - powiedział, a jego usta wykrzywiły się w sarkastycznym uśmiechu.
Wziął kilka głębokich oddechów.
Spoważniał.
- Mogę ci tylko obiecać, że wszystko będzie dobrze. Cokolwiek zrobię, wiedz, że jesteś bezpieczna i nie pozwolę, by ktokolwiek cię skrzywdził. Rozumiesz?
- Nie mogę ciebie stracić - wyszeptałam żarliwie.
- Cii, Sydney... Nie pozwól, żeby to rozstanie było dla mnie jeszcze bardziej bolesne - pocałował moje czoło.
Przyciągnął mnie do siebie pozwalając na swobodny płacz. Desperacko patrzyłam w jego zmartwione oczy.
***
Kiedy byłem na miejscu, zwolniłem.
Słyszałem teraz tylko swój szalejący, szybki oddech i odgłos kamieni zgniatanych pod podeszwami.
Podszedłem na tyły starego pustostanu, gdzie zostałem postrzelony. Na samą myśl o przeraźliwym świście kuli przecinającej powietrze złapałem się w miejsce, gdzie zostałem postrzelony. Rozglądałem się uważnie starając się dostrzec cokolwiek we wszechobecnym mroku.
- Nie sądziłem, że jesteś tak wielkim głupcem, żeby przychodzić tutaj bez grupy wsparcia - usłyszałem jego chrapliwy, kpiący głos.
Dopiero po chwili się pokazał, a na jego twarz wtargnął szyderczy uśmiech. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej.
- Taka była umowa. Miałem przyjść sam. A ty, dlaczego jesteś taki pewny siebie? W każdej chwili mogę cię zabić. Wiesz dobrze, że jestem uzbrojony - zagroziłem.
- Teraz tego nie zrobisz, a przynajmniej nie będziesz próbował. Wiem, że przyszedłeś, by poznać odpowiedzi.
Moje serce zadrżało płonąc nienawiścią. Czułem, jak każdą komórkę mojego ciała przesyca czysty gniew.
Splunąłem.
- Pytaj, bo się rozmyślę! - wrzasnął.
- Masz ze sobą broń?
- Nie, nie mam. Nie będzie mi potrzebna - odpowiedział uśmiechając się kpiąco. - Teraz moja kolej - odchrząknął. - Czy z Sydney wszystko w porządku?
- Sydney miała się dobrze, dopóki nie wtargnąłeś do naszego życia. Jak się czujesz ze świadomością, że zrujnowałeś jej życie?
- To kolejne pytanie? - uśmiechnął się sarkastycznie.
- Skąd na broni znalazły się odciski palców Sydney?
- Harry mi pomógł. Biedaczek, zupełnie nieświadomie, tak bezczelnie wkopał swoją dziewczynę w morderstwo. Gdzie się podziały zaloty, prawdziwa miłość. Dwudziesty pierwszy wiek, ah... Lata osiemdziesiąte były o niebo lepsze - zadrwił.
- Co Harry dla ciebie zrobił?
- Nie tak szybko, teraz moja kolej - pokiwał palcem wskazującym przed moim nosem. - Jaka ona jest? - dodał poważniejszym tembrem głosu.
- Jest piękna, dobra, sprawiedliwa, współczująca, odważna, kochająca i mądra - wymieniałem powoli. - Jest zupełnym przeciwieństwem ciebie - wysyczałem. - A teraz odpowiedz na moje pytanie. Skąd na broni znalazły się jej odciski palców? - mówiłem wolno akcentując każdy wyraz.
- Sydney nie widziała narzędzia rzekomej zbrodni? Pistolet należał do jej matki. Harry mi go dostarczył, ale nie sądziłem, że ona miała z nim wcześniej jakąkolwiek styczność.
- Rzekomej?
- Nawet gdybym cię zabił... Takie ścierwo jak ty, już dawno nie powinno oddychać.
- Czyli chciałeś wrobić w to wszystko matkę Sydney? - warknąłem.
- Lisa od zawsze lubiła mocne wrażenia. Może dlatego była taka obłędna w łóżku? Wiedziałem, że ma pistolet. Kilkanaście lat temu było z niej niezłe ziółko. Dlaczego posłużyłem się akurat nim? Nie wiem, dla zabawy - mrugnął w moją stroną jednym okiem.
Podszedłem do niego i wymierzyłem solidny cios w szczękę, ale ten w ostatniej chwili złapał mocno mój nadgarstek wyginając go z całej siły.
Upadłem na ziemię.
Jęknąłem z bólu.
Następnie celnie kierował ciosy w brzuch i klatkę piersiową. Szarpał i okaleczał moje ciało. Po chwili nie czułem już nic, oprócz niewyobrażalnego bólu. Z moich ust wypłynął gęsty strumień krwi o metalicznym posmaku.
- Nic się w tobie nie zmieniło. Powinieneś żałować, że cię wtedy nie zabiłem - wypowiedział kopiąc moje ciało. Złapał za większy kamień leżący na ziemi i wymierzył mi nim kilka ciosów.
Ostatnie co usłyszałem, to głuche krzyki policji.
"W samą porę" - pomyślałem, po czym zrobiło się ciemno.
***
Wstałam wcześnie mimo, że nie planowałam pójść do szkoły.
Chodziłam na palcach nie chcąc obudzić Caspra, który powinien jeszcze spać w sypialni mojej mamy. Dziwne uczucie, kiedy ktoś pomiędzy chłopakiem, a przyjacielem śpi w łóżku osoby, która gdyby tutaj wciąż mieszkała, bez wahania by się z nim przespała.
Dlaczego pomiędzy?
Może dlatego, że wciąż nie rozumiałam relacji pomiędzy nami...
Usłyszałam głośne pukanie do drzwi, co wyprowadziło mnie z równowagi. Głośno fuknęłam, po czym przypadkowo strąciłam z blatu niewielką patelnie, na której planowałam usmażyć jajka.
Uchyliłam delikatnie drzwi.
Skrzypienie spowodowało, że chłopak natychmiastowo przeniósł na mnie wzrok.
Wstrzymałam oddech.
- Sydney - zaczął Harry, a w jego głosie nie dało się nie wyczuć napięcia.
Otworzyłam drzwi na oścież.
Przywitałam bruneta siarczystym uderzeniem w policzek.
- Nie powinno cię tutaj być - oświadczyłam bez namysłu.
- Proszę, porozmawiajmy.
- Jak mogłeś?! - wrzasnęłam.
Raptownie złapał moje ramiona okryte cienkim, bawełnianym swetrem w kolorze niebieskim.
Jego oczy zabłysnęły groźnie.
- Daj mi wejść. Musimy porozmawiać - powiedział wyraźnie akcentując ostatnie słowa.
Puściłam klamkę. Weszłam do salonu słysząc, jak podeszwy jego butów śledzą moje kroki stukając o panele.
- A więc, o czym chcesz rozmawiać? - wypowiedziałam z trudem, starając się uwolnić głos tkwiący w krtani.
- Przysięgam, że nie wiedziałem co planuje. Nie chciałem tego. Bałem się, że cię skrzywdzi - mówił spokojnie, rozważnie dobierał słowa.
- Chyba naprawdę zależy ci na tym, żebym cię znienawidziła...
- Musiałem mu pomóc, rozumiesz?! - krzyknął, po czym złapał moje ramiona szarpiąc je.
- Przestań! Harry! To boli! - wyswobodziłam się z jego uścisku.
Chłopak spojrzał na mnie z przerażeniem. Odsunął się. Usiadł na sofę chowając twarz w popękane dłonie. Jego oczy były przygaszone, wzrok nieobecny.
Usiadłam obok niego.
- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam ostrożnie.
- Obiecał mi, że zlikwiduje Caspra - odpowiedział nie kierując w moją stronę nawet przelotnego spojrzenia. - Nie miał go próbować zabić. Chciałem tylko, żeby nie wchodził nam w drogę. Żebyśmy mogli być razem. Chciałem nam pomóc, Sydney...
- Nam? Jakim nam? Nie ma już nas - powiedziałam dławiąc się goryczą.
- Wiem, co do niego czujesz. Wiem, że nie możesz się mu oprzeć - wyszeptał. - Ale kochasz tylko mnie i nie zrezygnuję z ciebie.
- Skończ już, błagam...
- Nie jestem z tego dumny, Sydney i nigdy nie będę, ale pamiętaj, że wszystko co robiłem, robiłem dla ciebie. Nieważne ile głupot popełniłem, chciałem tylko twojego szczęścia - przesunął palcami po moich kościach policzkowych.
- Nie - uśmiechnęłam się hamując łzy. - To jest w tym wszystkim najzabawniejsze. Byłeś tak samolubny, że mogłeś nawet doprowadzić do śmierci drugiego człowieka. A wszystko po to, żeby zgarnąć mnie dla siebie. Twój egoizm nas zniszczył. Bezpowrotnie. Powinieneś odejść.
Brunet uderzył z całej siły o szafkę stojącą przy kanapie, a na jego twarzy pojawił się wściekły grymas.
- Nie poddam się - wypowiedział przez zaciśnięte gardło, a po jego poliku swobodnie spłynęła krystalicznie czysta łza.
- Już nigdy nie będę potrafiła ci zaufać - wyszeptałam.
Brunet złapał moją dłoń. Splątał nasze palce, jednak wyrwałam się z jego natarczywego uścisku.
- Nigdy nie przestanę walczyć, obiecuję.
Podszedł do mnie. Poczułam jego oddech na skórze szyi. Drażnił moje komórki ciała. Jakby powietrze z jego ust przecinało moje ciało ostrzami.
Odsunęłam się od niego.
Chłopak ostatni raz na mnie spojrzał. Swoimi niegdyś bezgranicznie pięknymi, zielonymi oczami - teraz smutnymi, łaknącymi zemsty.
Wyszedł z mojego domu trzaskając głośno drzwiami.
Odetchnęłam głęboko kładąc dłoń na szalejącej klatce piersiowej. Przycisnęłam palce do kości obojczykowych, po czym bezwładnie opadłam na kanapę.
Było po godzinie dziewiątej.
Weszłam cicho na pierwsze piętro, by obudzić Caspra na śniadanie.
Otworzyłam drzwi pokoju.
Łóżko było idealnie pościelone, ale nie było w nim chłopaka. Rozejrzałam się po domu.
Nie było go.
Złapałam za komórkę i wybrałam jego numer.
- Halo?! Casper, jak dobrze...
- Wybrany abonent jest w tym momencie nieosiągalny...
__________________________________________________________________
20 rozdział :) Ale to szybko minęło...
Sieczka kompletna, wiem.
Ale jestem zajęta nowym opowiadaniem, które ukaże się już wkrótce zaraz po zakończeniu TIABM. Obmyślam jeszcze szczegóły fabuły i kolejne rozdziały.
Przepraszam, że tak długo musiałyście czekać, a ja daję Wam taką kiszkę...
Ale co.
Postaram się bardziej! Wiem, że nic lepszego nie dałabym rady napisać, bo jestem kompletnie wkręcona w nowe opowiadanie.
I tak w ogóle, dziękuję za 60 KOMENTARZY! SZCZYT MARZEŃ, DZIĘKUJĘ <333 Co tam spam! I tak wszystkie komentarze były piękne. Słowa wsparcia, pochwały, motywacja... Wiecie, pisanie ma dzięki temu jeszcze jakiś sens. Po raz kolejny Wam za wszystko dziękuję i powtarzam: KOCHAM WAS!
gg: 33348455
Buuuziaki, Ameliaxoxo
ps. Wszystkie pytania w komentarzach - odpowiem :).
piątek, 28 grudnia 2012
19. Nie wiem, czy potrafiłabym mu wybaczyć...
http://www.youtube.com/watch?hl=pl&v=L6ViM8tKG1Q&gl=PL
- Słyszałaś strzał? - zapytał komendant nerwowo stukając skuwką długopisu o stół.
- Nie - odpowiedziałam na ponownie zadane pytanie.
- A więc przybyłaś na miejsce zdarzenia, zobaczyłaś chłopaka i zadzwoniłaś na pogotowie?
- Dokładnie.
- Skąd na broni znalazły się twoje odciski palców?
- Nie wiem - wzruszyłam ramionami. Mężczyzna spojrzał się na mnie groźnie. Wzięłam głęboki wdech. - Niech pan pomyśli, czy gdybym to ja strzeliła, dzwoniłabym na pogotowie?
- Na narzędziu zbrodni są tylko twoje odciski palców.
- Cholera jasna! Nie mam z tym nic wspólnego, niech mi pan uwierzy. Nawet nie widziałam tego narzędzia zbrodni!
- W takim razie pozostaje jeszcze jedna kwestia - powiedział pociągając dużym, zadartym nosem. - Jak znalazłaś się na miejscu zdarzenia? Chyba nie kierowałaś się głosem serca - zadrwił.
Przełknęłam głośno ślinę wpatrując się w szare oczy mężczyzny ukryte pod gęstymi brwiami.
- Nie mogę powiedzieć...
- Chyba spodobał ci się areszt, panno Shelley.
Spuściłam wzrok.
- Czy oprócz ciebie był tam ktoś jeszcze?
- W ruderze na kompletnym pustkowiu? Oczywiście, obserwowała mnie publiczność - uśmiechnęłam się sarkastycznie.
Skrzyżował ręce na piersi kierując w moją stronę gardzące spojrzenie. Już chciał się odezwać, ale przeszkodził mu mężczyzna wchodzący do pomieszczenia.
- Casper Thacher już się obudził. Można z nim rozmawiać - oznajmił. Mimowolnie się wzdrygnęłam. Jego słowa przyprawiły mnie o palpitacje serca.
- Zajmij się dziewczyną, a ja do niego pojadę.
Mężczyzna pokiwał głową.
- Muszę tam jechać. Proszę mnie wypuścić! - gwałtownie podniosłam się z siedzenia.
Komendant skrzywił się znacząco, po czym wyszedł z pokoju przesłuchań.
Oczekując na jakiekolwiek wieści, wierciłam się na krześle. Mężczyzna, który miał ze mną zostać, wyszedł po trzydziestu minutach nie odpowiadając na żadne z zadanych przeze mnie pytań. Oparłam na stole łokcie, by rozmasować skronie.
Czas dłużył się w nieskończoność. Kiedy ochroniarz wyprowadził mnie z pomieszczenia, spojrzałam na zegar. Minęło dokładnie dziewięćdziesiąt minut od kiedy z aresztu zabrano mnie na przesłuchanie.
- Podpisze pani kilka papierów i będzie pani mogła wrócić do domu - powiedziała policjantka, kiedy barczysty mężczyzna wprowadził mnie do jej biura.
- To wszystko? Spędziłam w areszcie całą noc, byłam dwa razy przesłuchiwana i teraz mnie tak zwyczajnie wypuszczacie? - zapytałam nie kryjąc oburzenia.
- Proszę pani, jeśli chce pani zostać w areszcie jeszcze jedną noc, nie ma problemu. W innym razie, proszę złożyć tutaj podpis - wyciągnęła w moją stronę długopis.
Podpisałam się imieniem i nazwiskiem.
- To wszystko? - zapytałam.
- Na chwilę obecną, tak. Spokojnie... Myślę, że jeszcze się spotkamy. Tymczasem, proszę nie opuszczać miasta.
- Nie mam nic do ukrycia - patrzyłam na nią zacięcie.
Kobieta spojrzała w dokumenty, po czym przeniosła na mnie wzrok.
- Odwiedzanie Caspra Thachera, chyba nie będzie teraz dobrym pomysłem. Jego zeznania wcale nie świadczą o pani niewinności.
Spojrzałam w sufit, przymrużyłam powieki chcąc zebrać myśli.
- Ma pani męża? - zapytałam.
- Co to ma do rzeczy?
- Niech mi pani odpowie.
- Nie, nie mam - odpowiedziała zadzierając wysoko brodę.
- A była pani kiedykolwiek zakochana?
Spuściła wzrok, rumieniąc się delikatnie.
- Muszę się z nim spotkać, muszę z nim porozmawiać. Proszę, niech mi pani nie mówi co w tej chwili jest słuszne, a co nie. Postąpię tak, jak każdy postąpiłby będąc na moim miejscu.
- W takim razie, do widzenia - powiedziała bez cienia uprzejmości w głosie.
- Wolałabym jednak nie - odparłam uszczypliwie, po czym udałam się w stronę drzwi wyjściowych.
Wbiegłam po schodach na pierwsze piętro szpitala ledwo łapiąc dech w piersiach. Na końcu korytarza zauważyłam pielęgniarkę, która właśnie kończyła swój dyżur. Podbiegłam do niej.
- Mogę się z nim zobaczyć? - wysapałam nabierając powietrza do płuc.
- On powinien teraz odpoczywać. Niedawno wyszła od niego policja. Jest zmęczony. To nie jest dobry pomysł - powiedziała zbywając mnie wzrokiem.
Złapałam ją za ramiona.
- Błagam panią, na chwilę, błagam - lekko nią potrząsnęłam.
- Skończyłam pracę, nie mogę - mówiła będąc rozdarta pomiędzy tym co powinna, a tym co chciałaby zrobić.
- Proszę, bardzo proszę.
- Generalnie, ordynator nie zabronił...
Przycisnęłam ją mocno do siebie nie pozwalając dokończyć.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się tak wdzięcznie, jak tylko potrafiłam. - Wesołych świąt - dodałam, po czym szybkim krokiem podeszłam do sali chłopaka ledwo słysząc ciche "nawzajem" z ust młodej pielęgniarki.
Bezszelestnie zamknęłam za sobą drzwi.
Spojrzałam na niego. Był przykryty białą kołdrą. Delikatnie poruszył odrętwiałymi palcami. Otworzył powieki. Spojrzałam w jego przygasłe oczy. Nie były już ciemnoniebieskie, jak wcześniej. Teraz czarowały czekoladowym kolorem. Były oprawione wachlarzem długich, czarnych rzęs. Zmarszczył brwi na mój widok. Wyglądał na zdziwionego. Po chwili jednak, jego twarz rozpromieniała.
- Jak się czujesz? - zapytałam cicho.
Chłopak podniósł się, a z jego ust wydobył się jęk pełen bólu. Poprawiłam jego poduszkę, by mógł wygodnie usiąść.
- Powiedzmy, że daję radę - wysilił się na uśmiech.
- Nie kłam.
- Shelley, co za idiotyczne pytanie - pokręcił głową.
- Przepraszam - kciukiem przetarłam jego zmarszczone czoło. - Mam tyle pytań, że nawet nie wiem od czego zacząć - zaśmiałam się nerwowo.
- Należą ci się wyjaśnienia. Zrozumiem, jeśli to co usłyszysz ci się nie spodoba - spoważniał.
- Casper, ty prawie zginąłeś. Teraz przełknę już chyba wszystko.
- W takim razie, może zacznę od początku?
Pokiwałam głową.
Chłopak wziął głęboki wdech.
- Urodziłem się w Anglii, wychowywałem z matką i bratem w niewielkim miasteczku. Kiedy skończyłem pięć lat, mój ojciec zginął, a jego miejsce zajął Peter. Z początku, było całkiem dobrze. Twój ojciec dogadywał się z moją matką, tak samo jak ze mną i moim bratem. Ale kiedy tylko zyskał nasze zaufanie, rozpoczęło się piekło. Zaczął pić, bić moją matkę, a ponieważ nas utrzymywał i był jedynym źródłem dochodów, nie mogła nic zrobić.
Zacząłem mieć problemy w szkole, nie zdawałem do następnych klas, wpadłem w złe towarzystwo. Zacząłem handlować, żeby zarobić dla nas pieniądze, żeby moja matka mogła od niego odejść - zaczerpnął dużo powietrza, jakby ten oddech miał mu już starczyć do końca świata.
- A ty? - zapytałam drżącym głosem. - Czy ty też brałeś?
- Kilka razy, lżejszy towar. Jednego razu, kiedy Peter przyszedł do domu pijany, wyszedłem na zewnątrz, żeby zapalić. Zobaczył mnie, wziął stalowy pręt i wbił mi go w przedramię - powiedział, a ja od razu przypomniałam sobie bliznę, którą zauważyłam na jego ręce, kiedy przyszłam do niego pierwszy raz. - Zaczął mnie wyzywać i powiedział, że jest to dla mnie nauczka i że teraz może będę posłuszny.
- Nie mogłeś się wyprowadzić? Zamieszkać gdzie indziej?
- Musiałem opiekować się matką, która tak naprawdę wciąż go kochała i nie dostrzegała w nim potwora. Powtarzała, że bez niego nie damy sobie rady - wykrzywił się. - Kiedy miałem osiemnaście lat, u mojej matki wykryto gruźlicę. Potrzebowała pieniędzy na leczenie i badania.
- Kiedy miałeś osiemnaście lat? Przecież teraz masz...
- Dwadzieścia jeden. Jestem od ciebie starszy, Sydney. Alkohol piję legalnie, pracuję w warsztacie samochodowym.
- Przecież to niemożliwe - przełknęłam głośno ślinę.
Usiadłam na krześle przy jego łóżku. Podał mi swoją dłoń, zacisnął mocno palce.
- Kiedy okazało się, że moja matka może umrzeć, poprosiła go o pieniądze. I wiesz co? Nie dał jej ani gorsza. Chciał wyjechać, uwolnić się od mojej rodziny. Ostatniego wieczoru, przed jego wyjazdem usłyszałem krzyki mojej matki z ich wspólnej sypialni. Wszedłem i... - zawahał się, a potem w jego oczach pojawiły się łzy. Jedna z nich, spłynęła wolno po policzku. Chłopak starł ją tak szybko, jakby wypalała dziurę w jego twarzy. - Zgwałcił ją - dokończył. - Peter zauważył mnie, zaczął mi grozić, ale zdążyłem uciec. Wiedział, że w każdej chwili mogłem pójść na policję, dlatego też jak najszybciej wyleciał z kraju.
- Wróciłeś do domu? - zapytałam szepcząc.
- Wróciłem. Moja matka nadal nie miała pieniędzy, więc znalazłem pracę w stolarni wciąż handlując narkotykami. Kiedy czułem, że tracę swoją anonimowość i nie jestem bezpieczny, wyleciałem do Stanów mówiąc matce, że znalazłem tu pracę.
- Dlaczego chciałeś mi zrobić krzywdę?
- Dlatego, że byłaś spokrewniona z nim. Chęć zemsty mnie zaślepiła, nie wiedziałem co zrobić. Chciałem, żebyś cierpiała tak, jak ja cierpiałem przez twojego ojca! - wbił swoje palce w miękką, białą, szpitalną pościel. - I niczego nie żałuję bardziej - dodał na pozór opanowanym głosem.
- Myślałam, że gruźlica nie jest śmiertelną chorobą.
- Moja matka była w zaawansowanym stadium. W jej płucach następowały zmiany, nacieki gruźliczne, czy coś takiego. Mogła umrzeć.
- Nie rozumiem, dlaczego do tego wykorzystałeś Harrego.
- Był mi winny pieniądze, a ja ich potrzebowałem.
- I przeprowadziłeś się tak blisko Petera? Przecież ciągle ryzykowałeś, że cię znajdzie.
- Stąd te szkła kontaktowe, zmiana koloru włosów i tożsamości. Dla zabezpieczenia. Wiedziałem, że mieszka w Filadelfii, więc się tam nie zbliżałem. On miał na mnie haka, ja na niego. Wiedział, że handlowałem. Z resztą, chciałem ciebie poznać, Sydney.
- Czyli byłam dla ciebie przedmiotem, na którym mogłeś się wyżyć? - zapytałam cicho. W moim głosie nie było słychać pretensji.
- Przepraszam - spiął swoje wargi w cienką kreskę.
- Kto cię postrzelił? - zapytałam czując jak łzy żłobią dziury w moich polikach.
- Twój ojciec - powiedział ledwo słyszalnie. - Chybił. Gdybyś wtedy nie zaczęła wołać Harrego, nie zdążyłby uciec i znalazłabyś mnie martwego.
- Skąd on wiedział, że mieszkasz w Harlow?
Nie odpowiedział. Pokręcił tylko głową.
- Powiedz mi Casper, proszę. Jesteś mi to winny.
- Harry się z nim kontaktował... - szepnął.
- On dzwonił do mnie. Dzwonił, żebym tam przyjechała, kiedy zostałeś postrzelony.
- Powiedziałaś to policji?
- Nie, nie potrafiłam.
- Może znał zamiary twojego ojca...
- Nie mów tak o nim! To nie jest mój ojciec! - wrzasnęłam. Chłopak szybko przyłożył palec wskazujący do warg, żebym zamilkła.
Wzięłam kilka głębokich oddechów.
- O czym rozmawiałeś z policją?
- Nie powiedziałem im wszystkiego, ale to tylko kwestia czasu zanim sami się dowiedzą. Prędzej czy później, pójdę siedzieć.
- Nie możesz! - zaprotestowałam.
- Cicho, Sydney... - wplótł palce w moje włosy. - On zasłużył na to, żeby smażyć się w piekle. Albo pójdziemy do więzienia razem, albo żaden z nas tam nie pójdzie. Nie zasłużyłaś, żeby tak cierpieć, Sydney. Będzie lepiej, jeżeli zniknę z twojego życia. Przepraszam - pocałował moje włosy.
Do sali weszła jedna z pielęgniarek.
- Proszę już wyjść - powiedziała trzymając dłonie na szerokich biodrach.
Podniosłam się patrząc na delikatnie uśmiechniętego Caspra, po czym omijając wzrok naburmuszonej kobiety, wyszłam z sali.
Przekręciłam klucz w zamku. Weszliśmy do jego mieszkania.
- Dzięki za wszystko Shelley, ale naprawdę już nie musisz chodzić za mną krok w krok. Czuję się już zupełnie dobrze.
- Wiem, ale może chcę - uśmiechnęłam się podnosząc jeden kącik ust. Dyskretnie oblizałam wargi.
- W takim razie, może częściej powinienem dać się postrzelić? - zażartował.
Szturchnęłam go w ramię.
- Chyba nigdy się nie zmienisz - przewróciłam oczami.
Chłopak wszedł do kuchni, po czym nalał do szklanki whisky.
- Chyba nie - mrugnął jednym okiem podsuwając krawędź szklanki pod wargi.
Rozejrzałam się dokładnie po jego mieszkaniu. Oprócz sztangi, starej gitary akustycznej i plakatów przylepionych do ścian, przy jego kanapie stała pokaźna kolekcja książek. Duży regał zapełniony był mnóstwem thrillerów, kryminałów i dramatów.
- Nie zwróciłam na to wcześniej uwagi - muskałam opuszkami palców grzbiety równo poukładanych książek. - Nie myślałeś o tym, żeby skończyć szkołę?
- Chwilami - odparł krótko.
- Nie opowiedziałeś mi, co stało się z twoją mamą.
- Żyje. Mieszka razem z moim bratem w Birmingham. Znalazła pracę. Wiem, że było jej ciężko, ale daje sobie radę. Utrzymujemy jakiś kontakt.
- Jakiś?
- Głównie kontaktuję się z bratem - powiedział, po czym zabrał się za molestowanie wargami szklanki z alkoholem.
- Mówiłeś, że przyleciałeś do Stanów razem z nim.
- Sydney, nie przywiązuj większej wagi do tego, co mówiłem wcześniej. Kłamałem.
- Jutro znowu mam pójść na komisariat. A co, jeżeli nie znajdą Petera i to ja pójdę do więzienia? - zapytałam szeptem.
Chłopak podszedł do mnie. Spojrzał gorliwie w moje oczy ujmując dłońmi moją twarz.
- Nie pozwolę na to, obiecuję - przytulił mnie do siebie. Położył brodę na moich włosach.
- Nasze zachowanie chyba nie jest do końca fair - odsunęłam się od niego.
- Myślałem, że nie jesteś już z Harrym.
- Daliśmy sobie trochę czasu kiedy powiedziałam mu, że nie jestem pewna co do ciebie czuję...
- Sydney, teraz już nie chodzi o to by być fair. Chodzi o to, żeby żyć i kochać. Tylko to nam zostało - powiedział, po czym zaatakował mnie pocałunkiem. Wpił się z uczuciem w moje rozpalone wargi. Nasze języki toczyły zaciętą walkę o dominację. Jego gorący dotyk i zaborcze spojrzenie powodowało dreszcz podniecenia na moim ciele. Chłopak podniósł moją nogę, jednym ruchem podwinął spódniczkę przytrzymując moje udo. Przyparł mnie do ściany całując po dekolcie. Zdjęłam z siebie bluzkę. Nie mogąc zaczerpnąć powietrza, niechętnie odsunęłam się od chłopaka. Popchnął mnie na swoje łóżko. Zrzucając swoje ciuchy strącaliśmy wszystkie rzeczy z szafek. Wbiłam palce w rozpaloną skórę jego pleców. Szybko pozbył się mojego stanika. Pieścił wargami moje stwardniałe sutki. Jęknęłam cicho. Spojrzał w moje tęczówki.
- Jesteś pewna? - zapytał.
Pokiwałam głową.
Mocno złapałam za jego nagą skórę i przyciągnęłam do siebie. Syknął. Poczułam krople potu spływające pomiędzy moimi piersiami. Casper zlizał je koniuszkiem języka. Czułam, jak tracę kontrolę pod wpływem jego soczystych pocałunków składanych na całym ciele. Moja krew wrzała niemal doprowadzając do eksplozji żył. Kiedy chwilami otwierałam oczy wydawało mi się, że widzę parę uchodzącą z naszych naszych nagich ciał. Odchyliłam głowę pozwalając, by chłopak muskał okolice moich obojczyków i szyi. Złapał mój podbródek. Przyssał się do moich warg penetrując językiem ich zakamarki. Z całej siły zacisnęłam palce na pościeli cicho szeleszczącej pod ciężarem naszych pulsujących ciał. Jego wyrzeźbiona klatka piersiowa łaskotała moje nogi, kiedy swoimi pocałunkami schodził coraz niżej. Wypięłam swoje ciało w łuk poddając się rozkoszy. Spojrzałam w jego bezczelnie cudowne oczy w kolorze ciemnej, gorzkiej kawy. Przewróciłam go tak, żeby leżał na mokrym prześcieradle. Przygryzłam jego wargę. Czułam, że już nie może się powstrzymać. Odwrócił mnie i podniósł się. Sprawnie zdjął ze mnie czerwoną bieliznę. Zacisnął palce na pośladkach. Jęknęłam cicho.
Płonęłam.
Robił to delikatnie, powoli. Z czasem przyspieszył. Ciągle patrzył w moje oczy. Kiedy skończył, opadł na mnie oddychając szybko. Czułam się tak dobrze, jak nigdy. Moje serce zdawało się zapomnieć jak bić. Wargi zaczynały sinieć przez jego silne, pewne i namiętne pocałunki.
Odetchnęłam.
Przez okno wpadały warkocze promieni słonecznych delikatnie łaskocząc moją twarz. Czułam jak pieści moją skórę. Byłam w stanie euforii.
Podczas gdy Casper jeszcze spał, nucąc piosenkę Bruno Marsa, weszłam do kuchni, żeby zrobić nam coś do jedzenia. Swój wzrok skierowałam w stronę blatu, na którym leżał telefon chłopaka. Dzwonił nieznany numer. Odebrałam mimo świadomości, że nie powinnam tego robić.
- Casper, on ciebie szuka. Musisz uciekać razem z Sydney - usłyszałam chrypliwy, brytyjski głos.
Zamarłam. W moim gardle utkwił głos.
- Halo? Słyszysz mnie?
Nie odpowiadałam.
- Sydney, to ty? - zapytał niepewnie.
Milczałam.
- Sydney, to musisz być ty. Proszę, odezwij się i powiedz, że wszystko jest w porządku.
Rozłączyłam się przełykając gęstą ślinę. Odłożyłam jego komórkę na blat.
Gdzieś w środku, targały mną wyrzuty sumienia. Mimo tego, że już nie byłam z Harrym czułam się tak, jakbym do niego należała.
Coś łączyło mnie z ich obojgiem. Będąc przy jednym z nich, zapominałam o istnieniu drugiego.
Wiedziałam, że teraz wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie i nie potrafiłam poradzić sobie z faktem, że Harry jest po jego stronie.
Nie widziałam go od tygodnia.
Gdyby pokazał się chociaż na chwilę.
Właściwie nie wiem, czy zmieniłoby to cokolwiek.
Nie wiem, czy potrafiłabym mu wybaczyć...
______________________________________
Cholera, chyba jednak nie da rady skończyć na 20 rozdziale. Nie wiem, czy to dobrze czy źle... Fani Harrego i Sydney po tym rozdziale chyba nie są zachwyceni, co?
Ale spokojnie, spokojnie... Jeszcze nie postawiłam przy niczym kropki, także oczekujcie kolejnych rozdziałów!
No i mam nadzieję, że mniej więcej wszystko się wyjaśniło. Kombinowałam, kombinowałam, aż w końcu otrzymałyście rozwiązanie wielu zagadek. Jeżeli wciąż macie jakieś wątpliwości, czegoś nie rozumiecie, pytajcie w komentarzach, a ja postaram się na wszystko udzielić odpowiedzi.
Wiem, że mogłyście się pogubić.
Będę ogromnie wdzięczna za każdy komentarz.
Pozdrawiam, Amelia <3
Piszcie linki do swoich opowiadań!. Dawno nie naczytałam się tylu opowiadań i imaginów o One Direction :) Są świetne, kurde! Aż zaczytam wątpić w swój rzekomy talent. Ale chcę więcej, więcej!!! Mam ochotę na czytanie i komentowanie, no i mam na to duuuuużo czasu :)
wtorek, 25 grudnia 2012
18. Strzępki nadziei
http://www.youtube.com/watch?v=LVsrP9OJ6PA
23 grudnia 7:18
- Głupi budzik - nałożyłam na głowę poduszkę czekając aż alarm sam się wyłączy. Jak na złość, dzwonił już chyba dobre trzy minuty.
Zirytowana, wymacałam niewielkie, plastikowe pudełko i nacisnęłam na guzik.
Prychnęłam wiedząc, że i tak już nie będę mogła zasnąć. Włożyłam na bose stopy czerwone kapcie i udałam się do kuchni.
Schodząc po schodach, poczułam intensywny aromat cynamonu.
- Dzień dobry, cukiereczku - powiedziała melodyjnym głosem moja matka.
W najlepsze krzątała się po kuchni w bieliźnie i szlafroku.
Wywróciłam oczami.
- A jednak się pojawiłaś. Co cię tutaj sprowadza? - mruknęłam.
- Mieszkam tutaj.
Podała mi ciepłe mleko i kawałek kupnego ciasta.
- Żartujesz, prawda? - zakpiłam. - To, że jesteś tutaj zameldowana nie znaczy wcale, że tu mieszkasz.
Wyjęłam z koszyka jabłko i wzięłam dużego gryza.
- Nawet nie posmakujesz? Zrobiłam to dla ciebie, Syd.
- Po pierwsze, nie mów do mnie Syd. Po drugie, nie potrafisz gotować, kupiłaś to ciasto. Po trzecie, skoro jesteś moją matką to powinnaś wiedzieć, że od dziecka mam uczulenie na migdały, których w tym cieście jest mnóstwo - odsunęłam talerzyk.
- Sydney, chcę być obecna w twoim życiu - uśmiechnęła się delikatnie głaszcząc moje dłonie.
- Nie sądzisz, że na to już trochę za późno? - warknęłam.
Spuściła wzrok. Wzięła szmatkę i zaczęła wycierać okruchy z blatu.
- Na jak długo zostajesz? - zapytałam łagodniejszym tonem.
- Nie jestem pewna.
Spojrzałam na nią i nagle zrozumiałam o co jej chodzi. Zaśmiałam się sarkastycznie.
- Nie wierzę. Wykopał cię z mieszkania - pokręciłam głową z dezaprobatą.
- O czym mówisz?
- Nie udawaj, że nie wiesz. Wcale nie wynajęłaś mieszkania, tylko zamieszkałaś u kolejnego faceta. Dziwiłam się, dlaczego tak długo nie wracasz aż w końcu wszystko zaczęło układać się w logiczną całość. Nie wierzę... Jesteś po prostu niemożliwa.
- Sydney, chcę naprawić relację pomiędzy nami. Chcę ci pomóc.
Zaśmiałam się głośno.
- Chcesz naprawiać relacje pomiędzy nami, dlatego, że nie masz gdzie mieszkać? Mam już dość tego, że ciągle dajesz mi strzępki nadziei. Że jak głupia wierzę, że jest jeszcze szansa, że będziemy normalną rodziną. Widzisz mamusiu, problem w tym, że ja już nie mam rodziny. A ty w każdym razie do niej nie należysz - wysyczałam. - Mam cię już dość - dodałam smutnym głosem. - Od stycznia zaczynam pracę w księgarni. Będę zarabiała na swoje utrzymanie - mój oddech ugrzązł w krtani. - Spakuj się i wyprowadź, albo ja to zrobię - dokończyłam z całych sił przygryzając dolną wargę.
- Syd... Proszę - powiedziała błagalnie.
- Nie, mamo! Mam już dość. Przepraszam, ale ja już tak dłużej nie potrafię - wyszeptałam przez zaciśnięte gardło.
11:03
Idąc dość swobodnym krokiem wpatrywałam się w kolorowe, świąteczne wystawy sklepów. Wdychałam rześkie, poranne powietrze.
Uśmiechałam się pod nosem widząc zabieganych ludzi kupujących w ostatniej chwili prezenty dla bliskich. Czułam ucisk w żołądku, a jednocześnie cieszyłam się, że mają kogoś, komu mogą sprawić radość.
Od zawsze lubiłam zapach świeżej choinki i sernika. Święta spędzałam inaczej niż moi rówieśnicy. Nie śpiewaliśmy kolęd, a drzewko było sztuczne. Mimo to, zawsze czułam ciepło i szczęście siadając przy boku rodziców, którzy tego wieczoru byli całkowicie do mojej dyspozycji. Po przyjeździe do Stanów, mama była tak rozgoryczona, że przestałyśmy obchodzić święta Bożego Narodzenia. Jedyny zwyczaj jaki pozostał to dawanie sobie niewielkich prezentów i jedzenie na kolację ryby i sałatki - czyli dwóch potraw, które moja matka potrafiła względnie przyrządzić.
Święto w moim domu w pewien sposób wymarło, ale nigdy tego nie żałowałam. Wolałam pamiętać ten piękny wieczór w towarzystwie rodziny niż zasiadanie przy stole z mamą i udawanie, że wszystko jest okej.
W mojej pamięci zostało to, co najpiękniejsze. Nie chciałam na starość wspominać czegoś sztucznego, udawanego.
- Zapakować? - ciepły głos kasjera wyrwał mnie z przemyśleń.
- Tak, poproszę - uśmiechnęłam się delikatnie mając nadzieję, że nie wyglądało to jak grymas.
Przystojny mężczyzna zapakował w ozdobny papier dwie książki i płytę Adele.
Zerknęłam na niego ponownie nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że skądś go znam.
- Przepraszam, czy my się nie znamy? - zapytałam nieśmiało.
- Jesteś Sydney - uśmiechnął się wesoło. - Byliśmy razem na zajęciach plastyczno-fotograficznych kilka miesięcy temu. Stałaś sztalugę przede mną.
- Ah tak! Liam, prawda? - uśmiechnęłam się. - Jak to możliwe, że byłam tutaj z tysiąc razy i nigdy cię nie widziałam - zagadnęłam go.
- Może porozmawiamy o tym przy kawie?
Przygryzłam wargę.
"Przecież spotkanie z sympatycznym i przystojnym chłopakiem, nie musi być od razu zobowiązujące" - pomyślałam.
Pokiwałam głową.
- W takim razie, będę czekał na ciebie pod sklepem o godzinie szesnastej. Do zobaczenia, Sydney.
- Do zobaczenia.
Uśmiechnięta od ucha do ucha, wyszłam ze sklepu.
Dzisiejszy dzień należał do mnie - nie było w nim miejsca na zamartwianie się i płacz. W końcu mogłam odetchnąć, a Boże Narodzenie chyba było na to najlepszym momentem.
15:03
Wracałam spokojnym krokiem z zakupów, kiedy poczułam wibracje w kieszeni.
Wyjęłam komórkę.
- Słucham?
- Sydney, przyjedź jak najszybciej do pustostanu na 17th Street. Błagam, pospiesz się - usłyszałam głos Harrego po drugiej stronie. Był roztrzęsiony, przerażony i zanim zdążyłam zadać jakiekolwiek pytanie, rozłączył się.
Wstałam raptownie i złapałam taksówkę. Mężczyzna za kierownicą wlókł się niemiłosiernie. Kiedy tylko poprosiłam, żeby przyspieszył, odpowiadał flegmatycznym tonem, że musi trzymać się przepisów.
Wystarczyło dyskretne pomachanie kilkoma dolarami, żeby jego prawość nagle zniknęła.
Kiedy dotarliśmy na miejsce, rzuciłam w mężczyznę kilkoma papierkami i wybiegłam z taksówki.
Rozglądając się za Harrym, biegłam w stronę ruin. Przenikliwy, ogłuszający krzyk odbił się echem w mojej czaszce. Głuche jęki zaprowadziły mnie do celu.
W kałuży krwi leżał Casper. Przyciskał swoją dłoń do brzucha jęcząc przez zaciśnięte zęby. Jego twarz była wykrzywiona bólem.
Moje serce biło tak, jakby chciało wyłamać każde żebro i wydostać się na zewnątrz.
Podbiegłam do niego. Wyjęłam z torby telefon komórkowy wybierając drżącymi dłońmi numer pogotowia. Miałam mętlik w głowie. Wszystkie cyfry się mieszały, a wypowiadane słowa nie miały najmniejszego sensu.
Jęki Caspra wyprowadzały mnie z równowagi. Czułam jak jego ból przeszywa każdą komórkę mojego ciała wprowadzając chaos i nieporządek.
Przyjechała karetka. Ratownicy krzyczeli, aparatura pikała doprowadzając mnie do szału. Schowałam twarz w dłoniach.
Wszystko działo się tak szybko, a każda sekunda była na wagę złota.
15:45
Wzięłam głęboki oddech.
Moje ciało oblewała fala ciepła. Czułam pot na skórze. Kręciło mi się w głowie.
Beznamiętnie wpatrywałam się przed siebie gryząc z całych sił wskazujący palec mojej dłoni zaciśniętej w pięść. Mimo leków na uspokojenie, byłam roztrzęsiona.
Nagle, na swoim ramieniu poczułam miękką, niewielką dłoń. Wzdrygnęłam się lekko. Spojrzałam w prawo.
Dziewczynka zabrała rękę.
- Mam na imię Anna, a ty? - spojrzała na mnie beztrosko.
Siedziała na wózku inwalidzkim. Miała śliczne, błękitne oczy i ładne, różowe usta, które wyraźnie odbijały się na alabastrowej cerze. Była łysa. Miała około dziewięciu lat. Wyglądała na zmęczoną, ale to nie przeszkadzało jej w śmiałym obdarowywaniu uśmiechem wszystkich pacjentów szpitala.
- To twój chłopak? - zapytała odważnie.
- Nie, to mój - spojrzałam się w stronę sali operacyjnej. - Przyjaciel - dokończyłam.
- Mam nadzieję, że nie umrze - powiedziała swobodnie.
- Ja też.
Bacznie przyglądałam się jej łysinie.
- Mam raka mózgu - uśmiechnęła się łagodnie odpowiadając na pytanie, którego bałam się zadać. - To zabawne, że lekarze boją się powiedzieć mi, że wkrótce umrę. Wszyscy obchodzą się ze mną jak z jajkiem.
- Boisz się śmierci?
- Troszeczkę, jak każdy - odparła. - Bardziej martwię się o moich rodziców. Tę całą chorobę przeżywają gorzej ode mnie - zaśmiała się - Nie chcę umrzeć, ale tak musi być - uśmiechnęła się smutno.
Po moim poliku pociekły łzy.
- Nie wyglądasz mi na osobę, która mazgai się przez byle kogo. Nie trać na mnie łez. Tam leży twój chłopak. Myśl teraz o nim - uśmiechnęła się wesoło. - Wiesz, chciałabym mieć chłopaka. Jak to jest? Czujesz motylki w brzuchu, kiedy na niego patrzysz? - błękit jej oczu zabłysnął.
Zastanawiałam się przez chwilę, co powiedzieć. W końcu nie byłam z Casprem.
- Kiedy jestem przy nim czuję się trochę tak, jakby nic innego poza nami nie istniało. Jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na świecie. Czuję się bezpiecznie - powiedziałam zgodnie z prawdą.
- To musi być piękne - wzruszyła się. - Kochasz go?
Uśmiechnęłam się pod nosem.
- Tak, kocham go - szepnęłam. - Kocham go - powtórzyłam nieco odważniej, jakbym chciała przekonać do tego samą siebie.
- Szczęściara - powiedziała. - Poczekać tutaj z tobą? Na niego?
Pokiwałam głową.
Siedziałyśmy w ciszy, kiedy Anna cichym, anielskim głosem zaczęła śpiewać kolędę.
- Jakie jest twoje marzenie? - przerwałam jej pytaniem.
- Chciałabym spędzić Wigilię w domu - szepnęła. - Z rodzicami.
Spojrzałam się w jej stronę, a ona uśmiechnęła się promiennie delikatnie kiwając głową w rytm śpiewanej kolędy.
Przed moimi oczami majaczył numer sali, w której leżał Casper. Przyglądałam się chłopakowi przez szybę drzwi. Obserwowałam jego bladą cerę, sine usta i zapadnięte poliki. Jego widok przyprawiał mnie o mrowienie na całym ciele.
Czułam odrętwienie na samą myśl, że mógł zginąć, gdybym go nie znalazła.
Gdybym tylko się spóźniła, ah... wolałam nawet o tym nie myśleć.
- Przepraszam, doktorze - zatrzymałam mężczyznę w wieku średnim z pokaźnym wąsem, który operował Caspra.
- Słucham - odezwał się chrapliwym głosem.
Spojrzałam na chłopaka leżącego w szpitalnym łóżku.
- Jest pani kimś z rodziny?
- Jestem jego dziewczyną - skłamałam.
Westchnął.
- Został postrzelony. Stracił dużo krwi. To pani zadzwoniła na pogotowie?
Pokiwałam głową.
- Była pani świadkiem postrzału?
- Nie.
- Policja podejmie odpowiednie działania, tymczasem proszę wrócić do domu i odpocząć. Więcej informacji niestety nie mogę udzielić.
- Dziękuję - powiedziałam.
Lekarz uśmiechnął się kącikiem ust.
- Czy on będzie żył? - wykrztusiłam z siebie.
- Proszę wrócić do domu, odpocząć. To musiał być dla pani ciężki dzień - zbył moje pytanie.
Chwiejnym krokiem podeszłam do krzesła.
Było przed godziną dziewiętnastą.
Siedząc na wyjątkowo niewygodnym, zimnym krześle czekałam, aż się obudzi. Aż usłyszę od lekarzy, że mogę się z nim zobaczyć.
- Powinna pani wrócić do domu - usłyszałam nad sobą głos jednej z pielęgniarek, która wcześniej zabrała Annę.
- Zostanę jeszcze.
- Chłopak musi odpocząć. Pani również.
- Dobrze, za chwilę wyjdę - warknęłam, nie mogąc się opanować.
- Powinna się pani za niego pomodlić - powiedziała nie przejmując się moją nieuprzejmością.
- Bóg mi nigdy nie pomógł. W tej sytuacji też jest raczej bezsilny.
- Czy pani nie widzi, że to cud? On przeżył, mimo, że było to prawie niemożliwe.
- On został postrzelony. Gdzie wtedy był Bóg?
- To nie Bóg go postrzelił, tylko człowiek - uśmiechnęła się smutno, po czym wróciła do swoich zajęć.
W mojej głowie piętrzyły się pytania, nad których odpowiedziami wolałam się nie zastanawiać. Skrzyżowałam ręce na piersi czuwając przy chłopaku.
21:39
Weszłam do mieszkania. Teraz, wszystko wydawało się być jeszcze bardziej puste i ciche niż zwykle. Skierowałam kroki do kuchni, mimo, że wcale nie miałam ochoty jeść. Przy mikrofali leżało pudełko oklejone ozdobnym papierem. Przewiązane było czerwoną wstążką. Wyjęłam z szuflady nożyczki i przecięłam ją. Zdjęłam wieczko pudełka. W środku znajdowała się ramka niezdarnie oklejona kolorowym makaronem. W środku ramki było zdjęcie, a na nim ja razem z mamą. Miałam wtedy może z pięć lat. Do prezentu dołączony był list. Od razu rozpoznałam te zgrabne, pochyłe litery na papierze popryskanym perfumami.
"Sydney...
Dałaś mi tę ramkę na dwudzieste czwarte urodziny. Od tamtej pory miała swoje stałe miejsce na etażerce przy moim łóżku. Wstawiłam tam nasze wspólne zdjęcie. Rano, spoglądałam na nie i wiedziałam, że mam kogoś, dla kogo chcę się budzić. Nie oczekuję, że wybaczysz mi zaniedbanie swoich obowiązków. Nie ma dla mnie żadnego usprawiedliwienia. Pogubiłam się i straciłam najdroższą mi osobę - straciłam Ciebie.
Jestem dumna, że mogę nazywać Cię swoją córką, bo nie potrafiłabym wymarzyć sobie lepszego dziecka od Ciebie. Jesteś silna, odważna i masz dobre serce.
Jestem Tobie coś winna, dlatego odchodzę z Twojego życia. Będę nad Tobą czuwała oraz wysyłała Ci pieniądze.
Mam nadzieję, że będziesz dla swojego dziecka lepszą matką, niż ja byłam dla Ciebie.
Kocham Cię, Córeczko.
Mama
Na kartkę papieru spłynęły moje łzy. Podsunęłam ją pod nos. Pachniała tak ładnie. Owocowo i świeżo. Od lat używała tych samych perfum.
Ten prezent był najpiękniejszym, jaki kiedykolwiek od niej dostałam.
Postawiłam ramkę na toaletce w moim pokoju. Spojrzałam w lustro. Spięłam włosy w kitkę. Ubrałam szare dresy i fioletowy podkoszulek.
Wybrałam numer Harrego.
Nie odbierał.
Zadzwoniłam ponownie.
Brak odpowiedzi.
Kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi, zbiegłam na dół z nadzieją, że po drugiej stronie stoi Harry.
Gwałtownie chwyciłam za klamkę.
- Pani Sydney Shelley? - zapytał komendant.
- Tak, w czym mogę pomóc?
- Musimy panią zabrać na posterunek policji - odparł oficjalnym, niskim tembrem głosu.
- O co chodzi?
- Jest pani podejrzana o usiłowanie zabójstwa Caspra Thachera - mężczyzna szarpnął za rękaw mojej bluzy, po czym założył na moje nadgarstki kajdanki.
____________________________________________
Osiemnasty rozdział.
Romantyzmu brak, ale mam nadzieję, że nie jest aż taki zły.
Komu kibicujecie?
Sydney+Casper czy Sydney+Harry
Jest to taki niewielki prezent dla Was, ode mnie. Mam nadzieję, że się podoba :)
Korzystając z okazji, chcę ponownie złożyć Wam serdeczne życzenia. Święta się jeszcze nie skończyły, a więc wszystkiego najlepszego, zdrowia, radości, spełnienia marzeń. Szampańskiej zabawy w Sylwestra i udanego roku 2013.
Ten rozdział dedykuję dla Was wszystkich, dla moich czytelniczek dziękując za szczęście, jakie wniosłyście do mojego życia. Dziękuję, że mogę robić to co kocham, a Wy doceniacie mój wysiłek.
Pozdrawiam, kocham Was, Amelia
gg: 33348455
ps. A może Wy również sprawicie mi prezent i skomentujecie ten rozdział? :)
sobota, 22 grudnia 2012
17. Plan bezbłędny
http://www.youtube.com/watch?v=rtOvBOTyX00
- Wyglądasz naprawdę niesamowicie - powiedziała z uśmiechem Courtney. Jej uśmiech był inny niż zwykle. Bardziej nieśmiały, delikatny, pokorny, ale nadal tak samo promienny i przyjazny.
Odwzajemniłam go.
Suknia idealnie przylegała do mojego ciała. Podkreślała wszystkie atuty mojej sylwetki maskując jednocześnie niedoskonałości. Piękny gorset w kremowym kolorze, wysadzany kryształkami uwydatniał mój niewielki biust. Dół sukni był skromny. Kilka warstw tiulu, w tym samym kolorze, łagodnie łaskotało podłogę. Zakręciłam włosy lokówką tak, by kasztanowe loki delikatnie opadały na plecy. Na powieki nałożyłam trochę złotego cienia do powiek. Podkręciłam spojrzenie zalotką i pomalowałam rzęsy maskarą. Makijaż dopełniłam różową pomadką.
- Cieszę się, że dałaś namówić się na ten bal.
- Tak długo się do niego przygotowywałam - prowadziła opuszki palców po gorsecie wpatrując się w swoje odbicie w ogromnym, podłużnym lustrze stojącym przy ścianie. - A teraz chciałabym od tego wszystkiego uciec. Tak nagle przestało mieć to znaczenie - wyszeptała.
- Courtney, nie znam nikogo silniejszego od ciebie.
Z małego, szkarłatnego, matowego pudełeczka w kształcie serduszka wyjęłam złoty wisiorek z szafirem, który idealnie podkreślał czerwień jej jedwabnej sukni.
Dziewczyna uniosła swoje długie, proste włosy. Założyłam na jej szyję łańcuszek z kamieniem. - Damy jakoś radę.
- To wszystko chyba nadal nie może do mnie do końca dotrzeć - jej głos zadrżał nieznacznie. - Będę matką. Osiemnastoletnią matką, rozumiesz? - w jej oczach pojawiły się niechciane łzy, które oszkliły jej przerażone spojrzenie.
- Wiele kobiet zrobiłoby wszystko, żeby być na twoim miejscu.
Wzięła głęboki oddech.
Zimne powietrze zza okna, otulało jej gołe plecy. Miała na sobie krwistoczerwoną suknię sięgającą do ziemi. Dekolt na plecach był bardzo głęboki. Sięgał do dołeczków u dołu kręgosłupa.
- To jak, chyba idziemy, co? - zapytała.
Podałam jej futrzaną kurtkę. Westchnęła cicho.
- Chyba tak - pogłaskałam jej ramię, by okazać jej swoje wsparcie.
Jak co roku, bal odbywał się w rezydencji burmistrza miasta. Święto patrona jedynego liceum znajdującego się w miasteczku odbywało się niedługo przed nadchodzącymi świętami Bożego Narodzenia oraz przed wyborami burmistrza. Tą imprezą obecny burmistrz zwykle gwarantował sobie poparcie mieszkańców Harlow.
Weszłyśmy do sali balowej. Obcasy moich szpilek stukały o duże, błyszczące kafle w piękne wzory. Po prawej stronie sali znajdowały marmurowe schody, a po lewej niewielka scena pokryta dywanem w azteckie wzory. Muzyka była grana na żywo. Z sufitu spływały piękne, kryształowe żyrandole, które podkreślały uroczystość wydarzenia.
Casper stał z boku sali. Otaczał go krąg wpatrzonych w niego kobiet. Ich oczy błyszczały. Chichotały wpatrując się w ubranego w czarny garnitur chłopaka.
Gdy spojrzał w moją stronę, szybko spuściłam wzrok. Cały czas czułam na sobie jego spojrzenie. Ponownie zerknęłam w jego stronę. Podszedł do mnie. Podał swoją dłoń.
Zaprowadził w stronę kelnera podającego szampana.
- Wiesz już coś? - zapytałam.
- Nie kontaktowałem się z nim. Miał wrócić dzisiaj.
- Dlaczego wyjechał? Nadal nie potrafię tego zrozumieć - zatrzymaliśmy się na środku sali.
Zmarszczył brwi. Potarł dłonią o swój niewielki zarost.
- Nawet nie wiemy, czy wróci - przymrużyłam zmartwione oczy.
Ujął moją twarz w swoje dłonie.
- Wróci, obiecuję ci to - uśmiechnął się pokrzepiająco. - Zatańczymy? - zapytał ze śmiertelną powagą w głosie.
- Myślałam, że nie tańczysz.
- Bywają wyjątki - uniósł kącik ust.
Złapał za moją dłoń, a drugą delikatnie przyłożył do mojego biodra.
- Tańczysz naprawdę dobrze - powiedziałam.
Uśmiechnął się.
- Chyba masz słabość do trzydziestolatek, co? - dodałam kiwając głową w stronę jego wielbicielek.
- Nie, Sydney - szepnął do mojego ucha. - Mam słabość do ciebie.
Jego ciepły oddech sprawiał, że od razu uginały się pode mną nogi. Kiedy mnie dotykał czułam się tak, jakby dotykał dokładnie każdej części mojego ciała, pieścił płatki skóry i muskał wszystkie nerwy. Przysunęłam się bliżej niego, żeby poczuć zapach jego czarnej marynarki. Działał na mnie jak najdroższy afrodyzjak. Moje ciało było pobudzone jak nigdy wcześniej. Nie mogłam się opanować, a walka z samą sobą przyprawiała mnie o ból głowy. Czułam jak jego ciało, jak magnes, przyciąga mnie do siebie. Delikatnie odsunął mnie od siebie, żeby móc spojrzeć w moje spragnione oczy. Przesunął palce po moich skroniach. Mój oddech stał się szybszy.
Pragnęłam namiętności. Pragnęłam jego.
Wzięłam głęboki wdech. Oderwałam się od jego magnetyzującego spojrzenia. Wyplątałam z objęć i szybkim krokiem udałam na zewnątrz. Duże, oszklone drzwi wyprowadziły mnie na ogrody. Równo przycięte klomby przyozdobione były milionami pięknie migoczących, białych lampek. Wyglądało to co najmniej magicznie. Podświetlana fontanna stojąca na środku, wypuszczała strumień krystalicznej wody.
Usłyszałam za sobą kroki. Kątem oka widziałam jego sylwetkę.
- Dlaczego czuję się, jakbym była w klatce? - zapytałam.
- Wolność wcale nie polega na robieniu tego, czego się zechce. Życie to jeden, wielki przypadek, zbieg okoliczności - złapał moją dłoń. Położył ją na moją klatkę piersiową. - To od ciebie zależy, czym chcesz się kierować. Rozsądkiem, czy sercem.
- Jeśli zacznę kierować się emocjami, zniszczę samą siebie. Będę przez chwilę szczęśliwa po to, żeby później cierpieć. A nie mogę więcej cierpieć. Żal, smutek mnie wykończy - moje brązowe loki delikatnie zawirowały na wietrze.
- Emocje czynią cię człowiekiem - szepnął żarliwie. - Skoro go tak bardzo kochasz, to czemu go ranisz? - odsunął się ode mnie. Włożył ręce do kieszeni spodni. - Sądzisz, że się niedomyśla? Myślisz, że nie wie co jest pomiędzy nami?
- A jest coś?
- Nie wiem, może ty mi powiesz? - mruknął nieco obrażonym tonem. - Jeśli chcesz z nim być, bądź z nim szczera.
- Dlaczego dajesz mi rady? Przecież nie chcesz, żebym z nim była - chłopak złapał moją dłoń. Przysunął mnie do siebie. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej.
- Sydney, niczego nie pragnę bardziej niż twojego szczęścia. Nienawidzę siebie za to, jak bardzo cię kocham. Jednocześnie jesteś jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie w życiu mnie spotkały. Nie żałuję, że ciebie poznałem. Żałuję tylko, że nie potrafiłem wykorzystać swojej szansy.
Złapał mój podbródek.
Poczułam ciarki na całym ciele.
Jeden moment.
Tak niezwykle magiczny.
- Chyba pójdę poszukać Courtney - szepnęłam.
- Sydney, poczekaj...
Odwróciłam się.
- Wyglądasz dzisiaj naprawdę pięknie.
Założyłam dłonie na piersi. Delikatnie uniosłam jeden kącik ust wpatrując się żałośnie w jego błyszczące spojrzenie.
Weszłam na salę. Kobiety cicho chichotały słuchając komplemetujących je mężczyzn. Z wyraźnie połechtaną samooceną, zadzierały do góry głowy. Rozejrzałam się dookoła szukając wzrokiem Courtney. Sprawdziłam każdy zakamarek, udałam się również do salonu. Nacisnęłam klamkę jednej z łazienek na parterze. Była zajęta. Przystawiłam głowę do drzwi. Usłyszałam ciche szlochanie przyjaciółki.
- Courtney, otwórz! Proszę!
Przekręciła kluczyk w zamku. Wciągnęła mnie do środka i trzasnęła drzwiami. Po jej dekolcie spływała strużka krwi. Białym papierem toaletowym wycierała mokre oczy.
Nacisnęła na spłuczkę.
Oderwałam listek papieru, po czym wytarłam jej dekolt.
- Co się do licha stało?
- Rzygałam, ryczałam - wydusiła z siebie starając uspokoić nierówny oddech. - Kiedy wstałam, z mojego nosa zaczęła lecieć krew. Zakręciło mi się w głowie i wtedy zapukałaś ty.
Po jej policzkach spływały nabrzmiałe krople łez.
- Powinnam zabrać cię do lekarza!
Odchyliła głowę do tyłu. Przeczesała długimi, zgrabnymi palcami włosy. Przymknęła na chwilę powieki, żeby zebrać myśli.
- Sydney, ja jestem w ciąży - prychnęła sarkastycznie. - Rzyganie to w tym momencie mój najmniejszy problem.
- Musisz być naprawdę osłabiona. Nie powinnam była cię tutaj zabierać. To wszystko moja wina - powiedziałam przeklinając pod nosem.
- Przestań, do cholery jasnej! - wrzasnęła. - Przestań o wszystko obarczać siebie. To moje dziecko, to mój problem. Zrozum, że nie możesz całego świata zmienić na lepsze. Powinnaś zacząć od siebie, okej? - jej oczy były czerwone, zapłakane. - Dziękuję ci za twoje poświęcenie, ale masz już wystarczająco popaprane życie. Nie mogę wtrącać do niego swoich problemów.
Przytuliłam ją mocno.
Nie powiedziałam już nic. Ona też milczała szlochając cichutko.
Wsłuchiwałam się w jej nierówny rytm oddechu głaszcząc jej plecy.
Leniwym krokiem weszłam do pustego domu. Drzwi były otwarte, co od razu nasunęło mi myśl, że moja matka jest w domu. Nigdy nie zakluczała drzwi.
Nawet nie miałam ochoty się z nią widzieć. W sumie, śmiało można by powiedzieć: "z wzajemnością".
Zdjęłam suknię i powiesiłam ją na klamerkach w łazience. Rajstopy wrzuciłam do szuflady. Ze stóp ściągnęłam szpilki czując natychmiastową ulgę.
Było mi zimno. Obeszły mnie dreszcze. W samej bieliźnie, przestępując z nogi na nogę weszłam do pokoju.
Na parapecie siedział Harry. Kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się szeroko. Podbiegłam do niego i mocno wtuliłam. Podniósł mnie i obrócił kilka razy wokół własnej osi.
Pocałowałam go soczyście, spojrzałam w jego piękne, zielone tęczówki.
- Powinnam być na ciebie cholernie zła, ale nie potrafię.
- Wybacz, Sydney, ale byłem... - położyłam palec wskazujący na jego wargach.
- Nie obchodzi mnie to gdzie byłeś i dlaczego nie dzwoniłeś. Chcę tylko, żebyś wiedział, że umierałam z tęsknoty i jeśli jeszcze kiedykolwiek wywiniesz mi taki numer to pamiętaj, że nie będziesz miał już po co wracać.
Ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie w czoło.
- Przepraszam, naprawdę.
- Jestem na ciebie tak bardzo wkurzona i jednocześnie tak bardzo szczęśliwa, że nie wiem czy mam cię okładać pięściami czy raczej całować.
Przytulił mnie całując ponownie.
- Obiecuję ci, Sydney. Kiedyś się stąd wyrwiemy. Może zamieszkamy w San Francisco, albo będziemy podróżowali. Pokażę ci wszystko, cały świat i obiecuję, że zostanę przy tobie.
- Co się stało podczas tego wyjazdu? Cały promieniejesz - uniosłam dociekliwie jedną brew uśmiechając się szeroko.
- Powiedzmy, że podróż była całkiem udana - założył kosmyki moich włosów za uszy. - Jesteś taka piękna.
Musnęłam wargami jego policzek.
- Nawet nie będę pytała, jak się tutaj dostałeś.
- Nie pytaj. I tak ci nie powiem.
Zaśmiałam się cicho.
Popchnął mnie delikatnie na łóżko. Składał delikatne pocałunki w okolicach szyi i dekoltu.
Wplotłam palce w jego rozczochrane włosy.
Przygryzł moją wargę.
- Obiecaj, że będziesz ze mną szczery i że będziesz się odzywał. Cały czas czekałam na twój telefon, jak skończona idiotka - wyszeptałam. Uśmiechnął się pokazując rząd białych zębów.
- Oczywiście - odparł.
Podniosłam się. Złapałam jego dłoń.
- Proszę cię, obiecaj.
- Sydney, obiecuję - z jego twarzy nie schodził uśmiech, jakby to co powiedział było całkowicie oczywiste. Ubrałam jedwabny, jasnoróżowy szlafrok leżący na fotelu.
- W takim razie, muszę ci coś powiedzieć... - powiedziałam niepewnie.
Jego wyraz twarzy spoważniał.
Wbiłam palce w miękką pościel.
- Harry, wiesz że cię kocham, prawda? - spojrzałam w jego oczy, których źrenice znacznie się powiększyły. Jego grdyka zadrżała. - A ponieważ cię kocham, nie mogę cię oszukiwać - zaczerpnęłam powietrza. - Jestem w tej chwili tak zagubiona - zbierałam w głowie myśli przypominając sobie rozmowę z Casprem. Chciałam z siebie wszystko wyrzucić, ale powstrzymałam się. W efekcie zacisnęłam jedynie wargi. - Potrzebuję teraz czasu. Nie wiem co myśleć, ale...
- Ale czujesz coś do Caspra - dokończył.
W jego oku zakręciła się samotna łza, która łagodnie spływając po zarumienionym poliku stworzyła kryształowy tor. Dłonią, szybko przetarł twarz.
Zacisnęłam palce na rękawach szlafroka.
Zapłakałam cicho.
- Dajmy sobie trochę czasu. Muszę się teraz we wszystkim odnaleźć - szepnęłam. Chłopak mnie objął.
- Poczekam na ciebie, Sydney. Tak długo, jak będę musiał - pocałował mój mokry policzek. - Przyszedłem tutaj, bo chciałem podarować ci to - z kieszeni wyjął czerwone pudełko. - Otwórz to, kiedy już wyjdę - wręczył mi je.
O podłogę uderzały wartkie strumienie słonej wody.
- Przepraszam... - powiedziałam ledwo słyszalnie. Chłopak jednak usłyszał.
Poprowadził palce po moim policzku. Przymrużył powieki, po czym wyszedł z mojego pokoju.
Otworzyłam niewielkich rozmiarów pudełko.
W środku znajdowała się bransoletka wykonana z białego złota. Delikatna, zgrabna z wygrawerowanym imieniem na środku. "Sydney"...
Założyłam ją na nadgarstek.
Była przepiękna.
Miałam ochotę krzyczeć. Włożyć swoją pięść do gardła. Płakać.
Ale nie miałam już na to siły.
Na nic, właściwie.
***
Wybrałem jego numer.
- Załatwione - mruknąłem.
- Jak zareagowała?
- Nie wiem, pewnie jej się spodobała.
- To dobrze. Nic jej nie powiedziałeś?
- Nie, nic. Pewnie myśli, że prezent jest ode mnie - oznajmiłem. - Teraz twoja kolej.
- Zajmę się nim, z przyjemnością.
- Zrób tak, żeby stąd wyjechał. Na zawsze.
- Wyjedzie, kiedy tylko się z nim policzę - powiedział.
- Co on właściwie ci zrobił? Dlaczego tak bardzo zależy ci na zemście?
W słuchawce zabrzmiał głośny, pusty śmiech.
- Słuchaj kolego, jesteś całkiem sympatyczny. Problem w tym, że prawdziwy facet nie jest sympatyczny. Nie udawaj, że masz jaja i nie wtrącaj się. Twoje zadanie już skończone.
- Chodziło tylko o to, żebym dał jej jakąś pieprzoną bransoletkę?
- Ta pieprzona bransoletka jest jedyną rzeczą, jaką mogę ją uszczęśliwić, jaką mogę jej dać.
- Casper powiedział, że możesz ją skrzywdzić - powiedziałem podejrzliwie.
- Bzdura! Po prostu nie chciał, żebyś przyjechał i go zdemaskował. Żebym wiedział, gdzie teraz się znajduje. On się mnie boi.
- Teraz już wiesz.
- Tak, wiem i zajmę się nim.
Kiedy zamilkł i czułem, że zaraz naciśnie czerwoną słuchawkę dodałem:
- Zamierzasz spotkać się z Sydney?
Nie odzywał się przez chwilę.
- Wystarczająco spieprzyłem jej życie. Nie zasługuje na to, żebym znowu je niszczył. Nieważne, jak bardzo chciałbym się z nią zobaczyć.
- A chcesz?
- Nie, nie chcę - powiedział obojętnie, po czym się rozłączył.
Wiedzieliśmy doskonale, że chce, ale miał za mało odwagi, żeby się do tego przyznać.
Teraz mieliśmy ten sam cel.
On zniszczy Caspra, a ja odzyskam Sydney.
Plan bezbłędny.
___________________________________________
Zbliżamy się do końca :)
Wiem, że porównujecie moje opowiadanie do wielu seriali i książek, ale tak naprawdę inspirację biorę z własnych doświadczeń, które naprawdę można by było opisać w książce ;) Nawet jeśli znajdujecie jakieś podobieństwa np. imiona czy sytuacje to wiedzcie, że jest to kompletny przypadek lub że nieświadomie wykorzystałam to, co wcześniej przeczytałam, zobaczyłam i utkwiło mi w głowie.
Planuję zakończyć to opowiadanie na rozdziale 20. Zobaczymy jeszcze jak wszystko dalej się potoczy.
Wybaczcie, że tak długo musieliście czekać. Mam swoje powody, dość osobiste :) Następny dodam, kto wie? Może w poniedziałek jako prezent Bożonarodzeniowy. Tak swoją drogą kochane, życzę Wam pięknych Świąt spędzonych w gronie rodzinnym, szczęścia, zdrowia, bezpieczeństwa, miłości, a dla siebie również tego, żebym ciągle mogła Was zaskakiwać i zadowalać swoimi opowiadaniami.
Nawet jeśli to dobiegnie końca, to szykuje się następne i może nawet lepsze :)
Pozdrawiam i ściskam, Ameliaxoxo
ps. Ten rozdział jest chyba najdłuższy jak do tej pory ;pp
- Wyglądasz naprawdę niesamowicie - powiedziała z uśmiechem Courtney. Jej uśmiech był inny niż zwykle. Bardziej nieśmiały, delikatny, pokorny, ale nadal tak samo promienny i przyjazny.
Odwzajemniłam go.
Suknia idealnie przylegała do mojego ciała. Podkreślała wszystkie atuty mojej sylwetki maskując jednocześnie niedoskonałości. Piękny gorset w kremowym kolorze, wysadzany kryształkami uwydatniał mój niewielki biust. Dół sukni był skromny. Kilka warstw tiulu, w tym samym kolorze, łagodnie łaskotało podłogę. Zakręciłam włosy lokówką tak, by kasztanowe loki delikatnie opadały na plecy. Na powieki nałożyłam trochę złotego cienia do powiek. Podkręciłam spojrzenie zalotką i pomalowałam rzęsy maskarą. Makijaż dopełniłam różową pomadką.
- Cieszę się, że dałaś namówić się na ten bal.
- Tak długo się do niego przygotowywałam - prowadziła opuszki palców po gorsecie wpatrując się w swoje odbicie w ogromnym, podłużnym lustrze stojącym przy ścianie. - A teraz chciałabym od tego wszystkiego uciec. Tak nagle przestało mieć to znaczenie - wyszeptała.
- Courtney, nie znam nikogo silniejszego od ciebie.
Z małego, szkarłatnego, matowego pudełeczka w kształcie serduszka wyjęłam złoty wisiorek z szafirem, który idealnie podkreślał czerwień jej jedwabnej sukni.
Dziewczyna uniosła swoje długie, proste włosy. Założyłam na jej szyję łańcuszek z kamieniem. - Damy jakoś radę.
- To wszystko chyba nadal nie może do mnie do końca dotrzeć - jej głos zadrżał nieznacznie. - Będę matką. Osiemnastoletnią matką, rozumiesz? - w jej oczach pojawiły się niechciane łzy, które oszkliły jej przerażone spojrzenie.
- Wiele kobiet zrobiłoby wszystko, żeby być na twoim miejscu.
Wzięła głęboki oddech.
Zimne powietrze zza okna, otulało jej gołe plecy. Miała na sobie krwistoczerwoną suknię sięgającą do ziemi. Dekolt na plecach był bardzo głęboki. Sięgał do dołeczków u dołu kręgosłupa.
- To jak, chyba idziemy, co? - zapytała.
Podałam jej futrzaną kurtkę. Westchnęła cicho.
- Chyba tak - pogłaskałam jej ramię, by okazać jej swoje wsparcie.
Jak co roku, bal odbywał się w rezydencji burmistrza miasta. Święto patrona jedynego liceum znajdującego się w miasteczku odbywało się niedługo przed nadchodzącymi świętami Bożego Narodzenia oraz przed wyborami burmistrza. Tą imprezą obecny burmistrz zwykle gwarantował sobie poparcie mieszkańców Harlow.
Weszłyśmy do sali balowej. Obcasy moich szpilek stukały o duże, błyszczące kafle w piękne wzory. Po prawej stronie sali znajdowały marmurowe schody, a po lewej niewielka scena pokryta dywanem w azteckie wzory. Muzyka była grana na żywo. Z sufitu spływały piękne, kryształowe żyrandole, które podkreślały uroczystość wydarzenia.
Casper stał z boku sali. Otaczał go krąg wpatrzonych w niego kobiet. Ich oczy błyszczały. Chichotały wpatrując się w ubranego w czarny garnitur chłopaka.
Gdy spojrzał w moją stronę, szybko spuściłam wzrok. Cały czas czułam na sobie jego spojrzenie. Ponownie zerknęłam w jego stronę. Podszedł do mnie. Podał swoją dłoń.
Zaprowadził w stronę kelnera podającego szampana.
- Wiesz już coś? - zapytałam.
- Nie kontaktowałem się z nim. Miał wrócić dzisiaj.
- Dlaczego wyjechał? Nadal nie potrafię tego zrozumieć - zatrzymaliśmy się na środku sali.
Zmarszczył brwi. Potarł dłonią o swój niewielki zarost.
- Nawet nie wiemy, czy wróci - przymrużyłam zmartwione oczy.
Ujął moją twarz w swoje dłonie.
- Wróci, obiecuję ci to - uśmiechnął się pokrzepiająco. - Zatańczymy? - zapytał ze śmiertelną powagą w głosie.
- Myślałam, że nie tańczysz.
- Bywają wyjątki - uniósł kącik ust.
Złapał za moją dłoń, a drugą delikatnie przyłożył do mojego biodra.
- Tańczysz naprawdę dobrze - powiedziałam.
Uśmiechnął się.
- Chyba masz słabość do trzydziestolatek, co? - dodałam kiwając głową w stronę jego wielbicielek.
- Nie, Sydney - szepnął do mojego ucha. - Mam słabość do ciebie.
Jego ciepły oddech sprawiał, że od razu uginały się pode mną nogi. Kiedy mnie dotykał czułam się tak, jakby dotykał dokładnie każdej części mojego ciała, pieścił płatki skóry i muskał wszystkie nerwy. Przysunęłam się bliżej niego, żeby poczuć zapach jego czarnej marynarki. Działał na mnie jak najdroższy afrodyzjak. Moje ciało było pobudzone jak nigdy wcześniej. Nie mogłam się opanować, a walka z samą sobą przyprawiała mnie o ból głowy. Czułam jak jego ciało, jak magnes, przyciąga mnie do siebie. Delikatnie odsunął mnie od siebie, żeby móc spojrzeć w moje spragnione oczy. Przesunął palce po moich skroniach. Mój oddech stał się szybszy.
Pragnęłam namiętności. Pragnęłam jego.
Wzięłam głęboki wdech. Oderwałam się od jego magnetyzującego spojrzenia. Wyplątałam z objęć i szybkim krokiem udałam na zewnątrz. Duże, oszklone drzwi wyprowadziły mnie na ogrody. Równo przycięte klomby przyozdobione były milionami pięknie migoczących, białych lampek. Wyglądało to co najmniej magicznie. Podświetlana fontanna stojąca na środku, wypuszczała strumień krystalicznej wody.
Usłyszałam za sobą kroki. Kątem oka widziałam jego sylwetkę.
- Dlaczego czuję się, jakbym była w klatce? - zapytałam.
- Wolność wcale nie polega na robieniu tego, czego się zechce. Życie to jeden, wielki przypadek, zbieg okoliczności - złapał moją dłoń. Położył ją na moją klatkę piersiową. - To od ciebie zależy, czym chcesz się kierować. Rozsądkiem, czy sercem.
- Jeśli zacznę kierować się emocjami, zniszczę samą siebie. Będę przez chwilę szczęśliwa po to, żeby później cierpieć. A nie mogę więcej cierpieć. Żal, smutek mnie wykończy - moje brązowe loki delikatnie zawirowały na wietrze.
- Emocje czynią cię człowiekiem - szepnął żarliwie. - Skoro go tak bardzo kochasz, to czemu go ranisz? - odsunął się ode mnie. Włożył ręce do kieszeni spodni. - Sądzisz, że się niedomyśla? Myślisz, że nie wie co jest pomiędzy nami?
- A jest coś?
- Nie wiem, może ty mi powiesz? - mruknął nieco obrażonym tonem. - Jeśli chcesz z nim być, bądź z nim szczera.
- Dlaczego dajesz mi rady? Przecież nie chcesz, żebym z nim była - chłopak złapał moją dłoń. Przysunął mnie do siebie. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej.
- Sydney, niczego nie pragnę bardziej niż twojego szczęścia. Nienawidzę siebie za to, jak bardzo cię kocham. Jednocześnie jesteś jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie w życiu mnie spotkały. Nie żałuję, że ciebie poznałem. Żałuję tylko, że nie potrafiłem wykorzystać swojej szansy.
Złapał mój podbródek.
Poczułam ciarki na całym ciele.
Jeden moment.
Tak niezwykle magiczny.
- Chyba pójdę poszukać Courtney - szepnęłam.
- Sydney, poczekaj...
Odwróciłam się.
- Wyglądasz dzisiaj naprawdę pięknie.
Założyłam dłonie na piersi. Delikatnie uniosłam jeden kącik ust wpatrując się żałośnie w jego błyszczące spojrzenie.
Weszłam na salę. Kobiety cicho chichotały słuchając komplemetujących je mężczyzn. Z wyraźnie połechtaną samooceną, zadzierały do góry głowy. Rozejrzałam się dookoła szukając wzrokiem Courtney. Sprawdziłam każdy zakamarek, udałam się również do salonu. Nacisnęłam klamkę jednej z łazienek na parterze. Była zajęta. Przystawiłam głowę do drzwi. Usłyszałam ciche szlochanie przyjaciółki.
- Courtney, otwórz! Proszę!
Przekręciła kluczyk w zamku. Wciągnęła mnie do środka i trzasnęła drzwiami. Po jej dekolcie spływała strużka krwi. Białym papierem toaletowym wycierała mokre oczy.
Nacisnęła na spłuczkę.
Oderwałam listek papieru, po czym wytarłam jej dekolt.
- Co się do licha stało?
- Rzygałam, ryczałam - wydusiła z siebie starając uspokoić nierówny oddech. - Kiedy wstałam, z mojego nosa zaczęła lecieć krew. Zakręciło mi się w głowie i wtedy zapukałaś ty.
Po jej policzkach spływały nabrzmiałe krople łez.
- Powinnam zabrać cię do lekarza!
Odchyliła głowę do tyłu. Przeczesała długimi, zgrabnymi palcami włosy. Przymknęła na chwilę powieki, żeby zebrać myśli.
- Sydney, ja jestem w ciąży - prychnęła sarkastycznie. - Rzyganie to w tym momencie mój najmniejszy problem.
- Musisz być naprawdę osłabiona. Nie powinnam była cię tutaj zabierać. To wszystko moja wina - powiedziałam przeklinając pod nosem.
- Przestań, do cholery jasnej! - wrzasnęła. - Przestań o wszystko obarczać siebie. To moje dziecko, to mój problem. Zrozum, że nie możesz całego świata zmienić na lepsze. Powinnaś zacząć od siebie, okej? - jej oczy były czerwone, zapłakane. - Dziękuję ci za twoje poświęcenie, ale masz już wystarczająco popaprane życie. Nie mogę wtrącać do niego swoich problemów.
Przytuliłam ją mocno.
Nie powiedziałam już nic. Ona też milczała szlochając cichutko.
Wsłuchiwałam się w jej nierówny rytm oddechu głaszcząc jej plecy.
Leniwym krokiem weszłam do pustego domu. Drzwi były otwarte, co od razu nasunęło mi myśl, że moja matka jest w domu. Nigdy nie zakluczała drzwi.
Nawet nie miałam ochoty się z nią widzieć. W sumie, śmiało można by powiedzieć: "z wzajemnością".
Zdjęłam suknię i powiesiłam ją na klamerkach w łazience. Rajstopy wrzuciłam do szuflady. Ze stóp ściągnęłam szpilki czując natychmiastową ulgę.
Było mi zimno. Obeszły mnie dreszcze. W samej bieliźnie, przestępując z nogi na nogę weszłam do pokoju.
Na parapecie siedział Harry. Kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się szeroko. Podbiegłam do niego i mocno wtuliłam. Podniósł mnie i obrócił kilka razy wokół własnej osi.
Pocałowałam go soczyście, spojrzałam w jego piękne, zielone tęczówki.
- Powinnam być na ciebie cholernie zła, ale nie potrafię.
- Wybacz, Sydney, ale byłem... - położyłam palec wskazujący na jego wargach.
- Nie obchodzi mnie to gdzie byłeś i dlaczego nie dzwoniłeś. Chcę tylko, żebyś wiedział, że umierałam z tęsknoty i jeśli jeszcze kiedykolwiek wywiniesz mi taki numer to pamiętaj, że nie będziesz miał już po co wracać.
Ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie w czoło.
- Przepraszam, naprawdę.
- Jestem na ciebie tak bardzo wkurzona i jednocześnie tak bardzo szczęśliwa, że nie wiem czy mam cię okładać pięściami czy raczej całować.
Przytulił mnie całując ponownie.
- Obiecuję ci, Sydney. Kiedyś się stąd wyrwiemy. Może zamieszkamy w San Francisco, albo będziemy podróżowali. Pokażę ci wszystko, cały świat i obiecuję, że zostanę przy tobie.
- Co się stało podczas tego wyjazdu? Cały promieniejesz - uniosłam dociekliwie jedną brew uśmiechając się szeroko.
- Powiedzmy, że podróż była całkiem udana - założył kosmyki moich włosów za uszy. - Jesteś taka piękna.
Musnęłam wargami jego policzek.
- Nawet nie będę pytała, jak się tutaj dostałeś.
- Nie pytaj. I tak ci nie powiem.
Zaśmiałam się cicho.
Popchnął mnie delikatnie na łóżko. Składał delikatne pocałunki w okolicach szyi i dekoltu.
Wplotłam palce w jego rozczochrane włosy.
Przygryzł moją wargę.
- Obiecaj, że będziesz ze mną szczery i że będziesz się odzywał. Cały czas czekałam na twój telefon, jak skończona idiotka - wyszeptałam. Uśmiechnął się pokazując rząd białych zębów.
- Oczywiście - odparł.
Podniosłam się. Złapałam jego dłoń.
- Proszę cię, obiecaj.
- Sydney, obiecuję - z jego twarzy nie schodził uśmiech, jakby to co powiedział było całkowicie oczywiste. Ubrałam jedwabny, jasnoróżowy szlafrok leżący na fotelu.
- W takim razie, muszę ci coś powiedzieć... - powiedziałam niepewnie.
Jego wyraz twarzy spoważniał.
Wbiłam palce w miękką pościel.
- Harry, wiesz że cię kocham, prawda? - spojrzałam w jego oczy, których źrenice znacznie się powiększyły. Jego grdyka zadrżała. - A ponieważ cię kocham, nie mogę cię oszukiwać - zaczerpnęłam powietrza. - Jestem w tej chwili tak zagubiona - zbierałam w głowie myśli przypominając sobie rozmowę z Casprem. Chciałam z siebie wszystko wyrzucić, ale powstrzymałam się. W efekcie zacisnęłam jedynie wargi. - Potrzebuję teraz czasu. Nie wiem co myśleć, ale...
- Ale czujesz coś do Caspra - dokończył.
W jego oku zakręciła się samotna łza, która łagodnie spływając po zarumienionym poliku stworzyła kryształowy tor. Dłonią, szybko przetarł twarz.
Zacisnęłam palce na rękawach szlafroka.
Zapłakałam cicho.
- Dajmy sobie trochę czasu. Muszę się teraz we wszystkim odnaleźć - szepnęłam. Chłopak mnie objął.
- Poczekam na ciebie, Sydney. Tak długo, jak będę musiał - pocałował mój mokry policzek. - Przyszedłem tutaj, bo chciałem podarować ci to - z kieszeni wyjął czerwone pudełko. - Otwórz to, kiedy już wyjdę - wręczył mi je.
O podłogę uderzały wartkie strumienie słonej wody.
- Przepraszam... - powiedziałam ledwo słyszalnie. Chłopak jednak usłyszał.
Poprowadził palce po moim policzku. Przymrużył powieki, po czym wyszedł z mojego pokoju.
Otworzyłam niewielkich rozmiarów pudełko.
W środku znajdowała się bransoletka wykonana z białego złota. Delikatna, zgrabna z wygrawerowanym imieniem na środku. "Sydney"...
Założyłam ją na nadgarstek.
Była przepiękna.
Miałam ochotę krzyczeć. Włożyć swoją pięść do gardła. Płakać.
Ale nie miałam już na to siły.
Na nic, właściwie.
***
Wybrałem jego numer.
- Załatwione - mruknąłem.
- Jak zareagowała?
- Nie wiem, pewnie jej się spodobała.
- To dobrze. Nic jej nie powiedziałeś?
- Nie, nic. Pewnie myśli, że prezent jest ode mnie - oznajmiłem. - Teraz twoja kolej.
- Zajmę się nim, z przyjemnością.
- Zrób tak, żeby stąd wyjechał. Na zawsze.
- Wyjedzie, kiedy tylko się z nim policzę - powiedział.
- Co on właściwie ci zrobił? Dlaczego tak bardzo zależy ci na zemście?
W słuchawce zabrzmiał głośny, pusty śmiech.
- Słuchaj kolego, jesteś całkiem sympatyczny. Problem w tym, że prawdziwy facet nie jest sympatyczny. Nie udawaj, że masz jaja i nie wtrącaj się. Twoje zadanie już skończone.
- Chodziło tylko o to, żebym dał jej jakąś pieprzoną bransoletkę?
- Ta pieprzona bransoletka jest jedyną rzeczą, jaką mogę ją uszczęśliwić, jaką mogę jej dać.
- Casper powiedział, że możesz ją skrzywdzić - powiedziałem podejrzliwie.
- Bzdura! Po prostu nie chciał, żebyś przyjechał i go zdemaskował. Żebym wiedział, gdzie teraz się znajduje. On się mnie boi.
- Teraz już wiesz.
- Tak, wiem i zajmę się nim.
Kiedy zamilkł i czułem, że zaraz naciśnie czerwoną słuchawkę dodałem:
- Zamierzasz spotkać się z Sydney?
Nie odzywał się przez chwilę.
- Wystarczająco spieprzyłem jej życie. Nie zasługuje na to, żebym znowu je niszczył. Nieważne, jak bardzo chciałbym się z nią zobaczyć.
- A chcesz?
- Nie, nie chcę - powiedział obojętnie, po czym się rozłączył.
Wiedzieliśmy doskonale, że chce, ale miał za mało odwagi, żeby się do tego przyznać.
Teraz mieliśmy ten sam cel.
On zniszczy Caspra, a ja odzyskam Sydney.
Plan bezbłędny.
___________________________________________
Zbliżamy się do końca :)
Wiem, że porównujecie moje opowiadanie do wielu seriali i książek, ale tak naprawdę inspirację biorę z własnych doświadczeń, które naprawdę można by było opisać w książce ;) Nawet jeśli znajdujecie jakieś podobieństwa np. imiona czy sytuacje to wiedzcie, że jest to kompletny przypadek lub że nieświadomie wykorzystałam to, co wcześniej przeczytałam, zobaczyłam i utkwiło mi w głowie.
Planuję zakończyć to opowiadanie na rozdziale 20. Zobaczymy jeszcze jak wszystko dalej się potoczy.
Wybaczcie, że tak długo musieliście czekać. Mam swoje powody, dość osobiste :) Następny dodam, kto wie? Może w poniedziałek jako prezent Bożonarodzeniowy. Tak swoją drogą kochane, życzę Wam pięknych Świąt spędzonych w gronie rodzinnym, szczęścia, zdrowia, bezpieczeństwa, miłości, a dla siebie również tego, żebym ciągle mogła Was zaskakiwać i zadowalać swoimi opowiadaniami.
Nawet jeśli to dobiegnie końca, to szykuje się następne i może nawet lepsze :)
Pozdrawiam i ściskam, Ameliaxoxo
ps. Ten rozdział jest chyba najdłuższy jak do tej pory ;pp
Subskrybuj:
Posty (Atom)