13. Zakochałem się w osobie, z którą nigdy nie będę mógł być.

http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&v=bFArEc4fZ64&NR=1

Wyjęłam z torby lekko sfatygowany czekoladowy batonik i wcisnęłam go w rękę Courtney.
- Masz, poczujesz się lepiej.
- Myślisz, że to gówno mi w czymś pomoże? - wytarła rozmazany pod oczami tusz.
Gniewnie rozerwała opakowanie. Siedziałam zmarznięta w samochodzie dziewczyny. Monotonny stukot kropel deszczu działał na mnie usypiająco.
- Mogłaś wprost powiedzieć, że nie jesteś gotowa spełnić jego perwersyjnych zachcianek.
- Nie masz prawa mówić mi, co mogłam, a czego nie mogłam zrobić.
Wyjęła spod siedzenia małą flaszkę wódki. Odkręciła zakrętkę.
Drżącą ręką podprowadziła gwint pod pełne wargi.
- Przestań, do cholery - wytrąciłam jej ją z rąk.
Aromat alkoholu natychmiast rozniósł się po całym samochodzie.
- Wiesz, dlaczego to zrobił? - wbiła swoje długie, pomalowane neutralnym kolorem, wypielęgnowane paznokcie w kierownice. - Nagle poczuł zamiłowanie do tych wszystkich, niecodziennych zachcianek seksualnych. Przestałam go zadowalać. Nie potrafiłam sprawić, żeby "stanął na wysokości zadania" - zaśmiała się ironicznie.
- To obrzydliwe... - na mojej twarzy pojawił się grymas.
Wyszła z samochodu.
Trzasnęła drzwiami.
Wyszłam chwilę po niej.
Wypaliła papierosa.
Niedopałek jeszcze chwilę żarzył się na asfalcie.
- Życie jest posrane - wyjęła ze skórzanej torebki paczkę gum, którą zawsze nosiła ze sobą. Kiedy tylko skończyła palić, machinalnie wyciągała jedną z papierka, a chwilę później pociągała wargi pędzelkiem błyszczyka w kolorze orchidei.
- Mam już dość tego pieprzonego deszczu.
Stałam tuż obok. Nic nie mówiłam. Wiedziałam, że i tak nie będzie mnie słuchać.
Dlaczego się przyjaźniłyśmy? Nigdy nie potrafiłam znaleźć żadnego sensownego powodu. Byłyśmy zupełnie inne. Często się kłóciłyśmy. Courtney nigdy nie pamiętała daty mojego urodzenia, ani dnia moich imienin.
Obie wiedziałyśmy, że to nie w porządku, ale nigdy o tym nie rozmawiałyśmy.
Mimo wszystko, tylko na mnie mogła polegać i dzięki niej czułam, że jestem komuś potrzebna. Całkiem nieświadomie pokazywała mi, że jestem wartościową osobą.
Na tłustych pasemkach jej włosów osadziły się pojedyncze krople deszczu.
- Fajnie, że mnie nie zostawiłaś - powiedziała ledwo słyszalnie.
Podniosłam łagodnie kąciki ust do góry.
- Bez tego dupka dasz sobie radę. Jeszcze będzie dobrze. Jeszcze wszystko się naprostuje - poklepałam ją po ramieniu.
- Wiem - szepnęła.
Wymieniłyśmy ze sobą jeszcze kilka słów, a później odwiozła mnie do domu.
Kiedy tylko dojechała, wysłała mi wiadomość. Chciałam się upewnić, że po drodze nic się jej nie stało.

Ułożyłam starannie książki w szafce. Było kilka minut po siedemnastej, kiedy skończyły się lekcje. Mimo moich usilnych nalegań, Courtney tego dnia nie przyszła do szkoły.
Zmierzałam do wyjścia, kiedy pojawił się w drzwiach.
Casper.
Przez tydzień nie zatruwał mi życia. Przez tydzień nie wchodził mi w drogę.
Przez cały, jeden tydzień.
Przez te siedem dni, nie mogłam przestać o nim myśleć.
Poczułam jego charakterystyczny zapach. Korzenny, goździkowy aromat papierosowy. Zwykle palił czarne papierosy, które nie śmierdziały jak te zwykłe.
Przez wejście wpadło mroźne powietrze, które pobudziło moje włosy do tańca.
- Co tutaj robisz?
- Przyszedłem po papiery.
- Masz jeszcze odwagę, żeby się tutaj pokazywać?
- Najwidoczniej. Przecież chyba mnie nie powstrzymasz - uniósł ku górze prawą brew. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Zadarł głowę do góry uśmiechając się triumfalnie.
Mocno zacisnęłam zęby licząc w myślach do dziesięciu.
Wtedy podszedł Harry. Objął mnie ramieniem. Zmierzył Caspra morderczym wzrokiem.
- Czego chcesz?
 Casper zaśmiał się drwiąco. Podszedł do bruneta i okręcił sobie na palcu jeden z jego loków. Harry zacisnął palce w pięści. Wziął zamach i uderzył nią Caspra w twarz.
Ten osunął się na ścianę. Z jego ust wydobył się strumień bordowej krwi.
Harry szybko złapał moją dłoń. Uścisnął ją mocno i pociągnął mnie za sobą.
Wsiadł do samochodu i zatrzasnął drzwi. Zrobiłam to samo.
- Zwariowałeś?! Do końca ciebie pogięło?! Co chciałeś mu do cholery zrobić?! - wrzasnęłam.
- Zwariowałem? Nie pamiętasz, jak jeszcze niedawno chciał mnie zabić?!
- Myślałam, że nie jesteś do tego zdolny...
- Zrobiłem to dla ciebie! Chciałem się obronić!
- Przed czym?! Myślisz że nie potrafię o siebie zadbać?
Przesunął palce po swojej szorstkiej brodzie.
Wziął parę głębokich oddechów.
- Przepraszam, okej?
- Nic nie jest okej.
Zacisnął palce na kierownicy.
Wybiegłam z samochodu trzaskając drzwiami.
Zapadł zmrok. Nad samochodami unosiła się mżawka, którą samochody rozcierały na przedniej szybie. Czułam podmuchy chłodnego powietrza.
Wróciłam do domu.

Ułożyłam włosy w misternego koka. Pojedyncze kosmyki kręciły się tuż przy uszach. Założyłam granatową sukienkę. Jeszcze niedawno pasowała idealnie, a teraz, zwłaszcza w okolicach biustu była za luźna. Kilka miesięcy temu miałam znacznie bujniejsze kształty.
Sięgała do połowy moich ud odsłaniając zgrabne nogi.
Spojrzałam w lustro.
- Wyglądasz bardzo ładnie - usłyszałam chrypliwy, ciepły głos przy swoim uchu.
- Dziękuję - oparłam się o toaletkę.
Wyciągnął w moim kierunku dłoń. Przesunęłam palcami po złotym medaliku, który eksponował moją zgrabną szyję, po czym podałam mu swoją dłoń.
Było po godzinie osiemnastej.
Weszliśmy do wypełnionego po brzegi klubu. Dziana Hayley wynajęła go na specjalną okazję. Wszyscy aktorzy świętowali tutaj nadchodzącą wielkimi krokami premierę spektaklu, a każdy biorący udział w przedstawieniu, mógł przyjść z osobą towarzyszącą (wszystko na koszt organizatorki).
Zaprosiłam Harrego.
Ściągnął z moich ramion dopasowaną, skórzaną kurtkę.
Dyskretnie rozejrzałam się po wszystkich kątach na parterze.
- Syd! Chodź do nas! - krzyknął Lloyd poklepując skórzaną kanapę.
Odmówiłam, grzecznie kręcąc głową.
- Harry... - jęknęłam czując przyjemny, zimny dotyk w okolicach karku.
Chłopak odgarnął moje włosy z ramienia i przełożył je na prawą stronę. Zaczął delikatnie muskać moją szyję.
Jego lepkie, sine wargi nie odlepiały się od mojej skóry.
Odwróciłam się w jego stronę.
- Chodź na piętro- szepnęłam.
Weszliśmy na górę. Znajdował się tam długi, wąski korytarz oraz drzwi do pokoi. Skierowałam swoje kroki w stronę tych ostatnich, na samym końcu korytarza.
Chwyciłam za klamkę.
Pokój był zajęty.
Znajdująca się w nim para, natychmiast skierowała swoje spojrzenia na nas.
Poczułam chwilowy, silny ucisk w żołądku. Serce zabiło tak mocno, że zdawało mi się usłyszeć pękanie żeber.
Chłopak, ubrany w podarte dżinsy i niebieską, rozpiętą koszulę opierał się o pomalowaną na bordowo ścianę. Tuż przed nim klęczała dziewczyna, która jeszcze przed momentem łakomo lustrowała wzrokiem okolice rozporka blondyna.
- Heather? - mruknął Harry.
Dziewczyna nieco onieśmielona podniosła się z ziemi.
- Znasz ją?- zapytałam przez zaciśnięte do bólu gardło.
Chłopak podszedł w moją stronę. Wyciągnął nerwowo rękę.
Spojrzałam się na niego rozpaczliwym wzrokiem. Na podłogę z hukiem spadły moje ciężkie, srebrzyste łzy.
Zerknęłam na Caspra, Harrego.
Zakręciło mi się głowie. Ruszyłam w stronę wyjścia.
- Sydney! Cholera jasna! Sydney! - wrzeszczał Casper biegnąc za mną.
Zatrzymałam się przed drzwiami wejściowymi. Wzięłam głęboki oddech.
Casper podbiegł do mnie. Złapał za ramię i odwrócił w swoją stronę.
- Czego tak na prawdę chcesz? - powiedział oschle z zaciętą miną.
- Chcę żebyś zostawił mnie w spokoju i pozwolił żyć.
- Będziesz potrafiła żyć spokojnie beze mnie?
- Tak - odpowiedziałam zdecydowanie.
- Cóż, to chyba nie do końca prawda - powiedział, uśmiechając się z kpiną.
- Od kiedy masz prawo oceniać, co jest prawdą. Nie masz pojęcia czym jest prawda, bo całe twoje życie to jedne, wielkie kłamstwo.
Ścisnął mocno moje ramiona. Zaczęłam bić go pięściami, ale ten na każdy mój ruch obronny reagował pustym, bezgłośnym śmiechem.
- Powiedz, że nic do mnie nie czujesz, a zostawię cię w spokoju.
Spuściłam wzrok.
- Spójrz mi w oczy, proszę.
Stal jego spojrzenia błysnęła groźnie. Wycofałam się.
- Dokonałam wyboru. Wybrałam Harrego.
- Głupota! - wrzasnął.
- Dlaczego nie potrafisz zaakceptować tego, że jestem szczęśliwa?
- Bo nie jesteś szczęśliwa ze mną - zmarszczył brwi.
Oddychał głęboko. Jego grdyka drżała.
Rozchylił popękane wargi.
- Sydney! - krzyknął Harry.
Usłyszałam głośne trzaśnięcie drzwiami.
Podbiegł do nas. Złapał moją dłoń. Splótł swoje palce z moimi i zacisnął je mocno.
- Możemy już iść? Nie czuję się najlepiej - przycisnęłam dwa palce do skroni, rozmasowałam je delikatnie.
- Idź do samochodu, a ja pójdę po nasze kurtki.
Pokiwałam głową.
- Już chyba czas, żebyś odpuścił. Zostawił mnie, Harrego i odszedł.
Podszedł bliżej. Złapał moje biodra i ukołysał je delikatnie. Nasze nosy się zetknęły. Jego ciepła, choć zaczerwieniona chrząstka połaskotała moją.
Musnął mój policzek.
Wystarczył ułamek sekundy, żeby jego rozgrzane wargi ociepliły całą moją buzię.
Harry wrócił z ubraniami. Odsunęłam się od chłopaka. Brunet podał mi płaszcz. Wcisnęłam do jego kieszeni zmarznięte ręce.
- Zaraz do ciebie dojdę - uśmiechnął się brunet.
Spojrzałam ostatni raz na Caspra. Jego oczy były smutne, oszklone. Skrywały się pod gęstymi, gniewnie zmarszczonymi brwiami.
Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę auta.

***

- Przestań rujnować jej życie - warknął Harry.
Przez zaciemnioną szybę samochodu widziałem twarz Sydney zwróconą w naszą stronę.
- Prędzej czy później się dowie.
- Dobrze wiesz, że nie możemy na to pozwolić.
- Ty nie możesz.
- Siedzimy w tym razem - powiedział lekko obronnym tonem.
- Powinna znać prawdę.
- Powinniśmy ją chronić - powtórzył agresywnie.
- Baw się w to dalej. Ja już skończyłem - wskazującym palcem mocno uderzyłem go w splot słoneczny.
- Pożałujesz tego - zagroził mi i poszedł do auta.
Kiedy odjechali, wróciłem do klubu.
Zabrałem swoje rzeczy. Heather najwyraźniej też poszła, bo po jej ubraniach nie było już ani śladu.
Schodząc po krętych, metalowych schodach zdawało mi się, że każdy patrzy na mnie z politowaniem.
Wsiadłem na motocykl i ruszyłem przed siebie. Byle gdzie, byle przed siebie...
Zrozumiałem, że nadszedł najwyższy czas, żeby odejść, przestać walczyć.

Zakochałem się w osobie, z którą nigdy nie będę mógł być.
____________________________________________________
Przepraszam, że tak długo musieliście czekać...
No cóż, chyba będzie trzeba się wkrótce zwijać. Już chyba nie ma sensu tego na siłę ciągnąć.
Boję się, że niedługo pisanie nie będzie sprawiało mi takiej radości.
Czytelniczek też coraz mniej, ale nie dziwię się :)
Pozdrawiam, Ameliaxoxo
gg: 33348455

ps. Przepraszam Was najmocniej... A Wy? Co o tym wszystkim myślicie? Piszcie w komentarzach lub prywatnych wiadomościach.